Opowieści wigilijne recenzja

Zbytnio nie przepadam za książkami osadzonymi w klimacie świątecznym. Jakoś nie pociąga mnie ta rozdzwoniona dzwoneczkami, wszędobylska aura podniosłego klimatu przyprószonego anielskim złotym pyłem. Dlaczego zatem sięgnęłam po książkę Marzeny Rogalskiej? Z kilku powodów… Po pierwsze, bo to Marzena Rogalska, której trylogia z Agatą Donimirską swego czasu wprawiła mnie w zachwyt; po drugie, bo książka została mi w zasadzie podrzucona: koleżanka ją przywiozła i po prostu u mnie zostawiła; a po trzecie, bo jest to książka zupełnie inna od tych typowo świątecznych, ale o tym przekonywałam się już w trakcie lektury.

„Wigilijne opowieści” składają się z pięciu opowiadań, w teorii niezależnych, ale jednak powiązanych ze sobą bohaterami. Oczywiście każdą historię można czytać osobno i nie ma problemu ze zrozumieniem, ale czytane po sobie, tak jak zostały umieszczone w książce, stanowią w zasadzie jedną spójną historię, zazębiają się niektórymi epizodami i następne stanowi coś w rodzaju uzupełnienia poprzedniego. Akcja każdego z opowiadań dzieje się w różnych latach, ale zawsze jest to okres wigilijno-świąteczny. Bohaterami opowieści zostały postaci, które Marzena Rogalska powołała do życia w swoich wcześniejszych cyklach powieściowych oraz wzbogaciła towarzystwo o bohaterów zupełnie nowych. Opowiedziane historie mają również związek z tym, co wydarzyło się w poprzednich powieściach autorki. Ja nie czytałam cyklu o Karli Linde, dlatego niektóre fakty przytoczone w opowiadaniach są mi obce, ale już ostatnie opowiadanie to dla mnie jak powrót na domu… Agata Donimirska i Marek, to epizod, którego brakowało mi w cyklu „Gra w kolory”.

Opowieści są skupione głównie wokół nadziei, miłości i bliskości. Autorka przekonuje, że to, co i ile bezinteresownie umiemy z siebie dać bliźnim, świadczy o naszym człowieczeństwie, o tym, jakimi ludźmi jesteśmy, że największe bogactwo każdy z nas nosi w sobie i niezależnie od czasów, w jakich przyszło nam żyć, to bogactwo będzie procentować, jeśli będziemy umieć się nim podzielić. I na tym właśnie polega ta inność świątecznej książki Rogalskiej: tu nie zasiadamy do stołu razem z całą familią Lubiczów i nie chwalimy pysznych pielmieni cioci Stasi, tu stykamy się z tym, co po prostu niesie życie. To książka o emocjach, uczuciach, jakie towarzyszą każdemu człowiekowi, o tęsknocie, żalu, poczuciu niespełnienia, o spłacaniu życiowych zobowiązań, a także o spełniających się marzeniach.

Podobało mi się, przyznaję to szczerze, i chociaż nie polubiłam Karli Linde, która w tej całej swojej dobroci i wyrozumiałości wydawała mi się trochę zarozumiała i wyniosła, postanowiłam, że jednak przeczytam ten opuszczony przeze mnie cykl właśnie o niej. Może to zasługa samej Marzeny Rogalskiej, która najzwyczajniej w świecie umie stworzyć powieściowy klimat? Jej historie są trójwymiarowe, prowadzone tak, że czytelnik nie tylko je czyta, ale mimowolnie staje się ich częścią. Nie inaczej było i tym razem…