Wigilia Dnia Zmarłych recenzja

Początkowo książka może nie zachwycać. Typowa, powtarzająca się historia miłosna – on rzuca ją, bądź ona rzuca jego. (w tym wypadku ma miejsce opcja numer 2). Główny bohater popada w melancholię, wiedzie nudne życie a przy tym popada w alkohol…

Wszystko jednak w pewnym momencie ulega zmianie… Bohater, Oskar poznaje trójkę zupełnie sonie nowych osób. Jedna z nich staje się mu niezwykle bliska. Relacja rozwija się do tego stopnia, że Oskar zakochuje się, a jego nowa partnerka pomaga mu w powrocie to „normalności”.
Akcja była interesująca, wręcz chciało się wiedzieć, dokąd to wszystko zaprowadzi głównego bohatera, którym był Oskar. Znalazłam dużo trafnych rozmów, przemawiających do czytelnika i skłaniających do refleksji. Historia niezwykle niebanalna. Świeżo po przeczytaniu... jestem wstrząśnięta emocjonalnie i nie wiem, co powiedzieć. (...) Czy to objaw pozytywny? Nie mam pojęcia, zależy kto i w jaki sposób na to patrzy. Za to ciągle sam fakt i refleksje nad zakończeniem nie dawały mi spokoju. Później dowiedziałam się, że w treści znajdowało się wiele odniesień do znanych tekstów , autor wplótł kilka symboli, a całość nie jest tak powierzchowna i prosta, jakby się wydawało.(...) Dla mnie to duża zaleta, choć wadę stanowi tu trudny odczyt tychże intencji dla potencjalnego, prostego człowieka, nietypującego w najwyżej ocenianych pozycjach. Sama wpadłam w tę pułapkę i trochę krzywo zaczęłam patrzeć na Wigilię Dnia Zmarłych. Teraz wiem, że byłam w lekkim błędzie.

Powieść z nutką tajemnicy, z częstymi refleksjami głównego bohatera, prze co poznajemy szeroko ego punkt widzenia.

Książę czyta się szybko i przyjemnie, mimo słabego początku. Myślę, że jest warta uwagi. Na pewno dzięki niej, moja biblioteczka zyskała nową zaskakującą pozycję. 😊
Współczesny świat dla wielu może wydawać się demoniczny. Ci, którzy ulegli pędowi nowoczesności, nawet nie zastanawiają się nad zanikiem najważniejszych, ludzkich wartości.

A gdyby tak zatrzymać się na chwilę i popatrzeć na wszystko z dystansu?