Drzwi do piekła recenzja

Daria – kobieta bez zawodu, mieszkania, przyjaciół, dziecka i pomysłu na książkę, trafia do więzienia za zabicie swego męża, który w oczach innych ludzi był redaktorem naczelnym pisma literackiego oraz dbającym o dom i żonę mężczyzną. Nikt jednak nie wiedział co działo się za zamkniętymi drzwiami i co skłoniło bohaterkę do podjęcia tak dramatycznej decyzji.
Daria nie miała łatwego życia. Nie znała swojej matki, ojciec zginął zanim się urodziła, była wychowywana przez babcię, która była szanowaną osobą we wsi, mąż ją gwałcił i poniżał, więzienie do którego trafiła na dwanaście lat za zabójstwo w afekcie było prawdziwym piekłem na ziemi. Przetrwać je pomogła jej pewna kobieta.
Kupując książkę przyciągnął mnie tekst „Drzwi do piekła to najodważniejsza książka Marii Nurowskiej”. Co prawda nie znam zbyt wielu książek pisarki, ale nie dostrzegłam w niej nic szczególnie odważnego. Ot lekki dramat z nutą kryminału. Niezbyt efektowny jest też brak rozdziałów i ciągle skoki w czasie bez jakiejkolwiek linijki przerwy. Jest to jednak w pewien sposób kontrowersyjna powieść. Ciągle zaspokajające się na zmianę kobiety natomiast, to już dla mnie lekka przesada, a bogate opisywanie tych sytuacji jest po prostu obleśne. Zaczynam myśleć, że autorka ma jakieś braki. O ile ciekawiły mnie wątki dotyczące więziennego życia bohaterki, o tyle jej przeszłość wydała mi się opisana w sposób nudny i absurdalny. Bohaterka sama pchnęła męża do zdrady, a potem nie mogła się pogodzić z jego dalszymi skokami w bok. Gdybym miała jednym zdaniem streścić książkę, napisałabym, że nie jest to powieść o ciężkim więziennym życiu bohaterki, a o lesbijskich perypetiach za kratami.