Aż do śmierci recenzja

Opis książki bardzo mnie zaintrygował. Jednak ostatecznie się przeliczyłam.. Dawno nie czytałam tak kiepskiej książki. Męczyłam ją niemiłosiernie i w pewnych momentach chciałam ją odłożyć i nigdy do niej już nie wrócić.


Mamy tutaj prestiżowe liceum w Ślenisicach, które słynie z dyscypliny i rygoru. Uczniowie nie mogą znieść despotycznego dyrektora, który nimi rządzi. Jak dla mnie dyscyplina panująca w owym liceum jest odrobinę przerysowana. Czytając książkę momentami miałam odczucie, że te wszystkie zakazy i nakazy są zbyt rygorystyczne, niemal jak w wojsku. Główny bohater "numer cztery" to mól książkowy, niewyróżniający się z tłumy, dobry obserwator i szachista. Na pierwszy rzut oka jest cichy i nie lubi za bardzo wdawać się w konwersację z innymi. Jednak jak się później okaże, cicha woda brzegi rwie. To on opowiada nam cała historię, którą widzi własnymi oczami. Czasami miałam odczucie, że w rękach trzymam pamiętnik jakiegoś naburmuszonego i niezadowolonego z życia dzieciaka. Cała historia przeplata się między szkołą a turniejem szachowym. Fabuła jest nudna jak flaki z olejem, a podobno to jest thriller, więc oczekiwałam nutkę grozy, której absolutnie nie dostałam. 

Zbyt dużo było tutaj sformułować typowo dla szachistów, których nie rozumiałam za nic w świecie. Okładka nijak się ma do całej fabuły książki. Patrząc na nią liczyłam na naprawdę dobry thriller, który trzyma w napięciu już od pierwszych stron. 

Jedyny plus jaki znalazłam w tej całej książce, to styl z jakim Pan Marcin Chmiel pisze. Pisze w sposób bardzo zrozumiały i prosty, który bez problemu trafia do czytelnika. 


Myślę, że książka może przypaść do gustu młodszym odbiorcom, uczęszczającym do szkoły i interesującym się szachami. Mnie historia kompletnie do siebie nie przekonała. Nie wciągnęła mnie ani na chwilę. Jakbym miała opisać ją jednym słowem, użyłabym do tego słowa "rozczarowanie". Doskonale to słowo opisuje całą książkę. Osobiście nie polecam tej książki, jak dla mnie wielka starta czasu.