Więcej serca niż rozumu recenzja

"Miłość do osoby, która wydała cię na świat, jest naturalnym odruchem. Dziecko kocha mamę od pierwszych chwil, chociaż nie wie przecież, czym jest miłość."
~~~
Przygoda z serią Klaudii Bianek nadal trwa. Trzy tomy zostały przeczytane przeze mnie wcześniej i były bardzo przyjemne. Jedną część wspominam lepiej, inną gorzej, jednak każda miała swój klimat, przez który z uśmiechem na ustach je wspominam. W końcu przyszła pora na tom czwarty, czyli "Więcej serca niż rozumu".
Ta część skupia się na Krystianie i Marcie, których mogliśmy częściowo poznać w poprzednich tomach. Chłopak jest przyjacielem Aleksandra, który na co dzień poświęca się służbie jako strażak. Mierzy się z wieloma krytycznymi sytuacjami, jednak wyjątkowo źle radzi sobie z jedną - udobruchaniem Marty, z którą jest w nieciekawych stosunkach po przygodzie na jedną noc. Dziewczyna po tamtym wieczorze, a właściwie poranku, gdy obudziła się i zastała puste miejsce obok siebie, postanowiła, że nigdy więcej już Krystiana Sobczaka do siebie nie dopuści. Pech chciał jednak, że on poczuł tej nocy, że to nie było tak samo jak zwykła jednorazowa przygoda.
Ten tom niestety wypadł chyba słabiej od pozostałych. Zaznaczam, że "chyba", ponieważ podobne odczucia z perspektywy czasu budzi u mnie także pierwsza część serii. Nie było to jednak złe, ale przejdźmy do szczegółów. Bohaterowie byli całkiem w porządku. Niektóre zachowania mogły momentami nieco irytować, jednak w sumie przez poprzednie tomy byliśmy przygotowywani jak wygląda relacja między Krystianem i Martą, dlatego też nie było to nie do przeżycia. Właśnie w tej kwestii miałam wrażenie, że czasami to negatywne nastawienie dziewczyny było aż przesadzone i nieco ciągnięte na siłę. Nie wiem czy zamysłem było prowadzenie motywu "enemies to lovers", niemniej jednak wyszło to całkiem średnio. Działania bohaterów kłóciły się z ich myślami, przez co czasami nieco już mnie nużyło czytanie czegoś co doskonale wiedziałam że zajdzie, bo bohaterka była tak nastawiona. Akcja też płynęła jak sinusoida, raz było dynamicznie, ciekawie i działo się coś co przyciągało mnie do czytania, a innym razem wręcz przeciwnie. Mimo to uważam, że nie była to zła książka. Po prostu w porównaniu do poprzedników wypadła słabiej, jednak nie żałuję sięgnięcia po nią, bo stanowiła kolejny odłamek historii, który chciałam poznać.