Diabeł recenzja

„Diabeł" to dziesiąta powieść Autora, którą miałam przyjemność przeczytać i o tyle wyjątkowa, że jest pierwszą książką wydaną w selfpublishingu, na której podstawie nakręcono film. Jego premiera zapowiadana jest na 2024 rok, w rolach głównych wystąpią Eryk Lubos i Paulina Gałązka, a Autor jest również jego scenarzystą. Myślę, że film przyciągnie do kin nie tylko mieszkańców Tarnowskich Gór, w których toczy się akcja, a dlaczego?

Bo to przede wszystkim kawał rasowej sensacyjnej rozrywki, a bohater, funkcjonujący poza systemem były wojskowy z zasadami przypomina mi w dużej mierze Jacka Reachera, którego uwielbiam. Znajdziemy tu jednak nasze rodzime klimaty, nasze przekręty i machlojki sięgające czasów komuny i tych współczesnych, gdzie ręka rękę myje, a ludzka krzywda nic nie znaczy w zderzeniu z mamoną.

Mieszkającego z dala od ludzi Maksa do powrotu w rodzinne strony przyciąga pogrzeb ojca, a znajome twarze i okolice przywołują echa i traumy przeszłości, które przed laty zmusiły go do opuszczenia tych stron na zawsze. Jednak to nie wspomnienia dzieciństwa, prowadzonej przez jego rodziców fundacji pomagającej porzuconym dzieciom, jego adoptowanego brata i tragedii, która była przyczyną wyjazdu Maksa zatrzymują go na dłużej w Tarnowskich Górach, a szczegóły. Szczegóły, które nie pasują mu do układanki branej dotychczas za pewnik.

Maks zaczyna dociekać i zaczynają ginąć ludzie. A im bliżej odkrycia prawdy, tym większe niebezpieczeństwo zagraża jemu i tym, którzy zdecydują się go wesprzeć.

Będzie się działo i to nie tylko za sprawą nieustępliwego i bezkompromisowego Maksa, nie bez przyczyny noszącego ksywę Diabeł, ale też towarzysząca mu Suka, były pies bojowy niejednokrotnie będzie miała okazję się wykazać. Mimo że bezwzględna w walce daje też powieści to ciepło wynikające z prawdziwej przyjaźni, jaka może zrodzić się pomiędzy człowiekiem i psem mającymi tylko siebie.

Ta powieść to dużo więcej niż genialna sensacyjna rozrywka nie pozwalająca odłożyć książki ani na moment, to przede wszystkim studium człowieka, który, choć utracił cel w życiu nie pogrzebał swoich zasad. Człowieka prawego aż do bólu. Jeśli nie chcecie czekać na film, to już dziś zachęcam Was do spojrzenia na Tarnowskie Góry oczami Diabła i Suki, a raczej na to, co z nich zostało po przejściu tego duetu.