YE recenzja

Zdarzają się czasem takie książki - filmy i komiksy - po których zakończeniu człowiek zostaje zawieszony w pustce z pytaniem o to, co on właściwie przed chwilą skończył czytać czy oglądać. I w ogóle to o czym to było?
Jak się pewnie domyślacie, takie uczucia towarzyszyły mi lekturze ,,Ye''.

Śliczna wydmuszka
Co do jednego nie można mieć wątpliwości - ,,Ye'' jest ślicznym komiksem. Trochę mrocznym, trochę baśniowym, trochę abstrakcyjnym ale z całą pewnością ślicznym.
Niestety, na tym jego atuty się kończą. Bo jeśli chodzi o treść, to czeka nas rozczarowanie tak nieuchronne, jak atak króla bez barw.

Początek - mroczny, metaforyczny, gęsty i niepokojący - obiecuje nam coś, czego w tej opowieści nie znajdziemy. Nigdy nie dowiemy się czym była wojna o kolory. Nie dowiemy się o co chodziło z bombowcami. Nie dostaniemy żadnej dodatkowej wskazówki odnośnie tego czy i czego była to metafora. Wojny w Wietnamie? Wojny chińsko-japońskiej? Drugiej Wojny Światowej? Czegoś jeszcze innego?
Od razu też napotykamy sporą nierówność - z jednej strony mamy Zagadkę, której rozwiązanie chcielibyśmy poznać, ale nie możemy, bo mamy za mało danych, a z drugiej dostajemy kruczą przenośnię tak toporną i delikatną, jak cegłówka rzucona w sam środek szyby wystawowej.

Ale nie narzekajmy. Idźmy dalej. Bo oto Ye, nasz główny bohater, wyrusza w podróż, żeby dowiedzieć się, jak poradzić sobie z tchnieniem króla bez barw. Tajemniczej istoty, która odpowiedzialna jest za wszelkie zło tego świata.
Chłopiec dostaje kilka wskazówek od rodziców - ma szukać niesamowitej Mirandy - i wyrusza na poszukiwanie leku, który pozwoli mu ,,wrócić do normalności''.

Po drodze - w ramach elementu baśniowego - spotyka różnych ludzi. Jedni chcą mu coś pokazać, inni zaszkodzić, kolejni pomóc... Mamy tu zatem ulicznych artystów-iluzjonistów, marynarzy i piratów, samotnego klauna i wiedźmę. Oczywiście, cały czas przewija się w tle gdzieś to straszydło-kruczydło męczące chłopca na rozkaz króla.

Witamy na morzu straconych złudzeń
Przyznam, że gdzieś tak do połowy tego komiksu miałam jeszcze nadzieję na to, że zrozumiem jego przesłanie. Że dostanę jakiś klucz. Że autor powie mi o co chodzi - dlaczego Ye spotka w trakcie swojej wędrówki takie, a nie inne osoby. Że dowiem się, czego się od nich nauczył, co wniosły w jego życie. Tymczasem... tymczasem rozczarowałam się, bo nie potrafiłam tego w tej opowieści znaleźć.
To wszystko wydawało się takie chaotyczne i przypadkowe - począwszy od tego, że autor nie wyjaśnił mi o co chodzi w świecie przedstawionym; przez to, że akcja pędziła do przodu tak mocno, że nie miałam czasu ani na refleksję, ani na wzruszenie, ani na polubienie głównego bohatera; skończywszy na tym, że rozwiązanie całej sytuacji i starcie z królem bez barw było tak płytkie i proste, że w zasadzie zostawiło mnie z pytaniem o to, po co w takim razie była ta cała wędrówka?
Ye, tak naprawdę, nie musiał się nigdzie ruszać. W moim odczuciu, gdyby został w domu i po prostu pomyślał przez kilka dni nad tą sprawą, to wyszłoby na to samo.


A może ktoś zrobił po prostu krzywdę tej książce, uznając, że powinna zostać skierowana głównie do czytelnika nastoletniego/dorosłego? Chociaż i tak nie jestem w stanie wyobrazić sobie tego, jak przeciętny dziesięciolatek zachwyca się tą opowieścią.

Polecać nie polecam, ale z całą pewnością historię Ye przeczytać można. Choćby dla tych kilku oszczędnych stron mrocznego wstępu, jeśli nie dla całej reszty. Ostatecznie ta rozczarowująca przygoda była dla mnie całkiem estetycznym doznaniem.



*książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl