Weronika recenzja

Książka została otrzymana z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.

Mogłoby się wydawać, że tytułowa Weronika ma wszystko. Jest młoda, piękna, ma własne mieszkanie, jest doceniana w pracy, mocno się w nią angażuje i lubi wykonywać swoje obowiązki. Od strony towarzyskiej pozornie też wszystko jest u niej w porządku, ponieważ ma kochających rodziców, babcię, siostrę, wierną przyjaciółkę i liczne grono znajomych, z którymi może spędzać wolny czas. Jednak kiedy dwudziestosiedmiolatka wpuszcza nas do swojego domu, obnaża przed nami swoje wnętrze, wtedy powoli zauważamy rysy na tym pięknym wizerunku.

Te wszystkie pozory, to co widzi świat patrząc na życie kobiety, to jedynie wydmuszka, przysłowiowa “dobra mina do złej gry”. Weronika czuje w środku ogromną pustkę, ale nikomu o tym nie mówi, bo boi się, że zostanie wyśmiana, odrzucona, bo “nie powinna tak czuć, przecież ma wszystko”. Choć długo próbuje “dawać radę”, to cały czas ma wrażenie, że dla nikogo nie jest tak naprawdę najważniejszą na świecie osobą. Przyczyniło się do tego bolesne rozstanie z mężczyzną, którego naprawdę bardzo kochała. Zostawiło ono w jej życiu niczym nie dający się zapełnić krater. Weronika niezdarnie próbuje go zasypać licznymi nadgodzinami w pracy oraz znieczulającymi dawkami alkoholu. Chwilowo jej to pomaga, ale gdy przychodzi chwila otrzeźwienia, krzycząca samotność jeszcze bardziej daje jej o sobie znać.

Nam wszystkim często brakuje miłości do samych siebie, wielu potrzebuje przelewać ją na inne osoby, a żałuje jej tej osobie, która powinna być w tym wszystkim najważniejsza. Zwłaszcza kobiety, których wartość buduje dopiero mężczyzna u ich boku, wiodą w tym prym. Kiedy ten mężczyzna nagle znika, one same również ulatniają się w swoich oczach i uważają się za niekompletne, niewarte, niepotrzebne. Pani Anna Tywonek w swojej powieści przypomina nam o tym, żeby być dobrym dla siebie, dać sobie tyle wyrozumiałości, ile dalibyśmy kochanej przez nas osobie.

“Weronika” to bardzo dobry debiut. Słownictwo, spójność fabuły, temat, wokół którego oscyluje - wszystko tworzy świetną całość i czuję się usatysfakcjonowana tą lekturą. To mocna książka, niesamowicie emocjonalna, traktująca o dotkliwym i w ostatnich dziesięcioleciach dosyć powszechnym problemie samotności wśród tłumu. Ta historia kilka razy wstrząsnęła mną i złamała moje serce. Kilka razy przerywałam lekturę, żeby poskładać jego kawałki w jedną całość. Takie pozycje są niezwykle potrzebne, bo jakże często zapominamy widzieć, tak WIDZIEĆ! w tym naszym patrzeniu na inną osobę. Czasem ktoś obok może potrzebować naszej uwagi, naszego zainteresowania, aby móc utrzymać się na powierzchni. Kto z nas w codziennym pędzie nie pyta: “co słychać?” i na potwierdzenie zwykłym “ok” wierzy, że jest tak naprawdę? Zapewniam Cię Czytelniku, że po przeczytaniu “Weroniki” zaczniesz bardziej świadomie żyć wśród swoich bliskich.