I See You recenzja

Noah i Devon niszczą ludziom życie dla zysku. Robią to w najbardziej chory i okropny sposób, nie mając przy tym żadnych wyrzutów sumienia. Przynajmniej do czasu aż pojawia się Nina. Dziewczyna w niewytłumaczony sposób przyciąga do siebie Devona jak magnes. Wnosi do jego życia światło, które stara się przebić przez tą ciemność, która królowała przez całe jego życie. Jest gotów zrezygnować z tej części siebie, aby z nią być, ale czy jego brat Noah pozwoli mu ją mieć?

Szczerze, kolejny raz nie wiem co mam napisać. Z jednej strony, nie spotkałam się jeszcze z takim tematem, taki nie codzienny, rozwalający łeb. Jednak z drugiej strony ta książka jest tak, popieprzona, że brak słów. Nie tego oczekiwałam, serio. Nie ukrywam, że zagłębiając się w lekturę intrygowało mnie co będzie dalej. Ogólnie cała historia jest przesycona mrokiem i brutalną przemocą, więc nie jest dla każdego. Szczególnie nie dla tych, którzy są miłośnikami zwierząt, ponieważ jest kilka sytuacji, które opisują okrucieństwa względem nich. Sam początek przykuł moją uwagę, lecz po paru stronach czułam nic innego jak obrzydzenie. Dałam trzy gwiazdki nie ze względu na to, że mi się nie podobało, lecz na to, że niestety nie lubię czytać o ludzkim cierpieniu aż w tak okrutny sposób ze szczegółami. Nina według mnie to dziewczyna, która była samotna. Mieszkała tylko ze swoim kotem, a za przyjaciółkę miała, Tricie, która była osobą lekkich obyczajów. Gdy zostaje zaatakowana jej życie zmienia się o dosłownie o sto osiemdziesiąt stopni i wpada w depresję. Jej życie zmienia się dopiero wtedy, kiedy się przeprowadza a obok kupuje dom nowy sąsiad. Powiem szczerze, że ciężko mi napisać cokolwiek więcej na temat Niny, żeby wam tu nie zaspojlerować, bo nie o to w tym wszystkim chodzi. To nie jest typ bohatera, z którym można się polubić, że tak powiem. Irytowała mnie w pewnych momentach, ponieważ jej zachowanie czasami było irracjonalne. Pewne fragmenty były zbędne i nudne, miałam wrażenie, że pisane na siłę, by zapełnić jakąś lukę w książce. Tak, aby było. Zakończenie było zaskoczeniem i można by nawet pokusić się o stwierdzenie, że chyba najlepsza część tej całej historii. Styl pisania autorek był prosty i zrozumiały, lecz strasznie ociągający i wydłużający. Nie wiem czy sięgnę jeszcze po jakieś pozycje tych autorek, chyba bym musiała się naprawdę grubo zastanowić.

Podsumowując: Nie poczułam tej więzi ani z historią ani z bohaterami. Nie ukrywam, że pomysł był świetny lecz jakoś gdzieś tam coś nie wypaliło. Książka na pewno jest dla osób o mocnych nerwach i przede wszystkim z wielkim pokładem cierpliwości.