Wilczy trop recenzja

Z prozą Patricii Briggs po raz pierwszy zetknęłam się pięć lat temu. Wtedy to na polskim rynku ukazał się pierwszy tom serii urban fantasy, której główną bohaterką jest zmiennokształtna Mercedes Thompson. Cykl opowiadający o przygodach Mercy i jej magicznych przyjaciół – wilkołaków, wampirów i innych niesamowitych istot – bardzo mi się spodobał, więc kiedy dowiedziałam się, że na rynku pojawia się kolejna powieść pisarki nie miałam wątpliwości, że po nią sięgnę.

„Wilczy trop” jest pierwszym tomem serii Alfa i Omega. Akcja cyklu została osadzona w tym samym uniwersum co akcja serii o Mercedes. Główną bohaterką nowego cyklu została wilkołaczyca Anna Letham. Kobieta została przemieniona w wilka wbrew swej woli, a jej życie stało się piekłem, kiedy Alfa postanowił uczynić z niej zabawkę stada. Zaszczuta Anna żyje w permanentnym strachu, jednak kiedy odkrywa, że jej przywódca wbrew prawu tworzy nowe wilki i nimi handluje, zdobywa się na odwagę i informuje o przestępstwie Marroka – przywódcę wszystkich północnoamerykańskich wilkołaków. Wiekowy wilkołak wysyła do Chicago swego syna Charlesa.

Kiedy mężczyzna przybywa na miejsce opanowuje go wściekłość, Charles przekonuje się, że miejscowy Alfa zaszczuł Annę – niezwykle rzadką i niebywale cenioną wśród wilków Omegę, wilkołaczycę potrafiącą ukoić szaleństwo i agresję towarzyszące wielu przemienionym. Złość Charlasa jest ogromna tym bardziej, że jego wilk uznaje Annę za swą partnerkę.

Akcja „Wilczego tropu” rozgrywa się równolegle w stosunku do wydarzeń, które autorka przedstawiła w „Zewie księżyca”, składa się z dwóch części. Czytelnik obserwuje wydarzenia, które rozegrały się chicagowskim stadzie wilków, w tym samym czasie, w którym Mercy pomagała w poszukiwaniach córki swego sąsiada (przywódcy wilkołaczego stada z Tri Cities). W drugiej części powieści przenosimy się do Montany, gdzie rezyduje stado Marroka. Obserwujemy dalsze poczynania Anny i Charlesa. Bliżej poznajemy stado, o którym Briggs wspominała w książkach z serii o Mercedes. Poznajemy nowe fakty dotyczące społeczności wilków.

„Wilczy trop” i „Zew księżyca” fajnie się uzupełniają. Powieści łączą się, ale jak najbardziej można czytać je oddzielnie, a lektura nadal będzie ogromną przyjemnością. Ja znam teraz obie powieści i mogę powiedzieć, że znajomość obu książek czyni ich lekturę bogatszą i atrakcyjniejszą. Z przyjemnością odkrywałam wszelki powiązania pomiędzy oboma tytułami. Briggs po raz kolejny mnie nie zawiodła. Lektura „Wilczego tropu” dostarczyła mi mnóstwa pozytywnych emocji.