Wichrowe Wzgórza recenzja

Emily Bronte, urodzona 30 lipca 1818 w Thornton, West Yorkshire i zmarła 19 grudnia 1848 w Haworth, była angielską pisarką i poetką. W ciągu swojego życia napisała tylko jedną książkę - "Wichrowe wzgórza". Ale właśnie tej książki nie da się zapomnieć. Jest jedyna w swoim rodzaju i zachwycająca. Dlaczego?

„Masz, na co zasłużyłaś. Sama siebie zabiłaś. tak, teraz mnie całuj i teraz płacz! Żądaj ode mnie pocałunków o łez... będę dla ciebie tylko trucizną i wyrokiem potępienia.”

W książce jest dwóch narratorów - przybyły pan Lockwood, który słucha opowiadania służącej, pani Dean. Kobieta snuje swoją opowieść o starym dworze Wichrowych Wzgórz. Relacjonuje długą historią miłości i nienawiści rodziny Earnshaw i Linton. Ta długa i skomplikowana gawęda starej gospodyni o Katarzynie, Heathcliff'ie i Edgarze, skłania mężczyznę do pewnych wniosków. Jakich? O tym w książce.

"Wichrowe wzgórza" to niewątpliwie klasyka na skalę światową. Książkę na pewno warto przeczytać, bo od innych powieści odróżnia ją niewątpliwie to, że jest niezwykle dopracowana. Autorka dobrze przemyślała napisanie tak kontrowersyjnej powieści jak na tamte czasy, więc napisała ją wyśmienicie.

„Przewodnią myślą mego życia jest on. Gdyby wszystko przepadło, a on jeden pozostał, to i ja istniałabym nadal. Ale gdyby wszystko zostało, a on zniknął, wszechświat byłby dla mnie obcy i straszny, nie miałabym z nim po porostu nic wspólnego.”

Trzeba jednak zaznaczyć, że język w książce nie jest łatwy. Wiele skomplikowanych zwrotów i wyrażeń, a także to, że Emily dobrze znała przestrzeń, którą opisywała, więc w książce jest dużo opisów, choć i dialogów nie brakuje. Główne wątki, takie jak miłość i jednoczesna nienawiść bohaterów jednym mogą przeszkadzać, dla innych będzie to nieodłączny element powieści.

Autorka bardzo wyraźnie wykreowała postacie. Nie szczędziła słów, może czasem brutalnych i surowych, ale trzeba pamiętać, że powieść jest z okresu dwieście lat przed nami, a wtedy inny był język i zwyczaje. To jest magiczne w tej powieści, że przenosi nas dwa wieki wstecz. Poznajemy świat, którego nie znajdziemy w szkolnych podręcznikach czy lekkich czytadłach amerykańskich pisarek. Emily Bronte pokazuje nam mroczną deszczową Anglię w XIX wieku ze stylem i humorem.

„Nie umiem tego wyrazić, ale z pewności każdy człowiek zdaje sobie sprawę, że istnieje cześć nas samych gdzieś całkowicie poza nami...”

Książkę oczywiście polecam. Nie tylko dlatego, że warto ją znać, bo jest znana na całym świecie i niewątpliwie zachwyca kolejne pokolenia dziewcząt, ale również dlatego, że tej lektury nie da się zapomnieć. Jest wyjątkowa i niezwykła.

Polecam!

[papierowyazyl.blogspot.com]