Znak i Omen recenzja

Chociaż książkę przeczytałam w marcu 2024 to nadal tkwi mi w głowie.

Ta prześliczna okładka i dosyć gruba ilość stron sprawiły, że przeniosłam się do magicznego świata pełnego czarownic, strzygoni i wiccan.

Valea została zmuszona do życia na ziemii poza swoją krainą a kiedy wreszcie do niej wraca okazuje się, że żyła uwikłana w sieć kłamstw i intryg a nic nie jest takie jakie myślała, że jest.
Kto stoi za wyginięciem jej rodziny?

Do tego jej rzeczywista moc okazała się być również inna niż wszyscy myśleli.

Nikolai, strzygoń, jakiego poznała jeszcze poza Ardealem skradł moje serce.
I chociaż jest postacią złożoną, gdzie do końca nie wiadomo po czyjej stronie stoi i co planuje to jednak nie da się przejść obok niego obojętnie.

Napięcie między nim a Valeą jest wyczuwalne, intrygujące i buzuje aż przeradza się w coś głębszego chociaż... Nasi bohaterowie nie mają lekko, trwa wojna między trzema gatunkami i każdy pragnie władzy a pozornie bezpieczne mury uczelni okazują się być tylko trybikiem w machinie.

To było moje pierwsze spotkanie z autorką i jestem oczarowana.

Akcja była dynamiczna a nawet wtedy, kiedy zwalniała to pióro autorki prowadziło nas gładko i z zaciekawieniem oraz stałym zainteresowaniem śledziłam losy naszych bohaterów.

Ta książka miała idealnie wyważone proporcje zarówno fantastyki jak i romansu, nic nie było naciągane czy przerysowane.
Pochłonęłam ją w dwa dni między obowiązkami a jak widzicie, po prawie że roku ja nadal ją pamiętam!

Dlatego każdego dnia wypatrywałam kontynuacji, bo zakończenie złamało mi serce i wreszcie jest, w tym roku będzie drugi tom, na który czekam już tak długo.

Chcę wrócić do tego świat magii, odkryć sekrety i dowiedzieć się, czy Nikolai odkupił swe winy czynem, który był dosyć br*talny ale jakże sprawiedliwy.

Magia, tajemnice, intrygi, wampiry, wiedźmy - istna poezja, ten świat pochłania i ciągle chce się więcej i więcej.

Mimo ilości stron nie odczułam tego, gdyż fabuła była na tyle zajmująca, by czas przestał mieć dla mnie znaczenie.