Wszyscy jesteśmy martwi. Część pierwsza recenzja

Śnieg skrzypi pod ciężkimi butami, mróz szczypie w policzki, a ja z zapartym tchem przewracam kolejne strony powieści Sary Önnebo, Wszyscy jesteśmy martwi. Książka wciągnęła mnie w swoją mroźną, skandynawską rzeczywistość już od pierwszego zdania. Wyobrażam sobie, jak Gisela Forsell i Linus Mikkola, dwójka bohaterów, których poznajemy bliżej z każdą stroną, przemierzają białe pustkowia – nie tylko w sensie geograficznym, ale także emocjonalnym. Bo to nie jest tylko kryminał. To przede wszystkim opowieść o ludziach zagubionych w zimnych labiryntach własnych historii.

Autorka umiejętnie buduje napięcie od samego początku. Zbliżają się Święta Bożego Narodzenia, czas, który zwykle kojarzy się z ciepłem, rodziną i spokojem. Tymczasem Önnebo brutalnie zderza tę idylliczną atmosferę z obrazem morderstw w opuszczonym domu. Widok złowieszczej notatki na drzwiach – „Wezwij policję! Wszyscy jesteśmy martwi” – to zaproszenie, by wejść do świata, w którym nic nie jest oczywiste.

Od momentu, gdy na drzwiach opuszczonego domu w Tulisaari pojawia się złowroga notatka, czułam, że coś jest innego w tej książce. Nie chodzi o trupa w salonie czy kolejne śledztwo, które prowadzi nas przez mroczne zakamarki małej miejscowości. To napięcie, które buduje Önnebo, jest jak śnieżna lawina – powolne, ale nieubłagane.

Podoba mi się sposób, w jaki autorka balansuje między szczegółową narracją a psychologiczną głębią postaci. Gisela Forsell nie jest typową „twardą policjantką z problemami”. To kobieta, która zmaga się z własną przeszłością, próbując odnaleźć nie tylko sprawiedliwość, ale i siebie. Linus Mikkola, jej partner w tym śledztwie, wydaje się bardziej wyważony, ale równie nieoczywisty. Razem tworzą duet, który fascynuje i drażni jednocześnie – dokładnie tak, jak lubię.

Największym atutem książki jest jednak jej atmosfera. Önnebo mistrzowsko oddaje grozę zamknięcia – zarówno fizycznego, w klaustrofobicznych wnętrzach opuszczonego domu, jak i emocjonalnego, w którym tkwią bohaterowie. Sceny w środku domu w Tulisaari wywoływały u mnie dreszcze, ale nie tylko ze strachu. To ta cicha, przytłaczająca świadomość, że wszyscy jesteśmy martwi, każdy na swój sposób, która przesiąka całą powieść.

Czekam na kolejną część Krwawych Świąt. Jeśli będą równie hipnotyzujące, zima stanie się moją ulubioną porą roku – przynajmniej literacko.