Winy, które nosimy recenzja

Sebastian Bergman powraca – rozbity, niechciany, a jednak wciąż niezastąpiony. Po wydarzeniach, które wstrząsnęły Krajową Policją Kryminalną, wydział stoi na krawędzi upadku, a Vanja Lithner desperacko próbuje go utrzymać. I wtedy pojawia się kolejne morderstwo – brutalne, zagadkowe, osobiste. To dopiero początek skomplikowanej układanki, w której przeszłość po raz kolejny upomina się o swoich bohaterów.
A Sebastian Bergman? Zawsze kontrowersyjny, teraz bardziej niż kiedykolwiek balansuje na granicy bycia bohaterem i przekleństwem śledztwa.

„Winy, które nosimy” to thriller, który nie pozwala odetchnąć. Hjorth i Rosenfeldt po raz kolejny udowadniają, że ich seria to coś więcej niż klasyczne skandynawskie kryminały – to wnikliwa analiza ludzkiej psychiki, wyborów i konsekwencji, które ciągną się za nami latami.

Już sam początek książki przyprawia o dreszcze – brutalne morderstwo kobiety, które zdaje się, że jest wymierzone w Sebastiana. Potem napięcie tylko rośnie: nagle pojawiają się zwłoki Tima Cunninghama, człowieka, którego historia splata się z przeszłością Bergmana w sposób niemal bolesny. I kiedy wydaje się, że nic już mnie nie zaskoczy, na scenę wkracza Cathy – dziewczyna, która nie tylko musi zmierzyć się ze śmiercią ojca, ale także z tajemnicami, które mogą zmienić wszystko.

Uwielbiam w tej serii to, że nie jest tylko o śledztwie. To przede wszystkim książka o ludziach – ich traumach, błędach, zmaganiach z przeszłością, od której nie da się uciec. Sebastian Bergman to bohater, którego równie łatwo znienawidzić, co mu współczuć. Jest arogancki, impulsywny, ale i cholernie inteligentny. Tym razem jednak wyraźnie widać, że przeszłość dogania go szybciej, niż się tego spodziewał.

„Winy, które nosimy” to mroczna, wciągająca i emocjonalnie intensywna historia. Autorzy z mistrzowską precyzją budują napięcie, sprawiając, że każda strona to kolejny krok w głąb labiryntu kłamstw, win i sekretów. A zakończenie? Jak zwykle – wbija w fotel i zostawia mnie z pytaniem: Czy to już koniec?