Siedemdziesiąt lat mojego dzieciństwa, czyli niech Pan powie coś wesołego recenzja

Stefan Friedmann, aktor teatralny i filmowy. Chodząca, a raczej biegający historia polskiej sceny artystycznej. Mały wzrostem, ale duży sercem. Człowiek o czarującym i ujmującym uśmiechu z błyskiem w oku. Charakterystyczny głos, którego nie da się wymazać z pamięci ani też zapomnieć. Prawdziwy Artysta przez duże A.

Siedemdziesiąt lat mojego dzieciństwa, czyli niech Pan powie coś wesołego to niemówiona biografia aktora. W krótki, co sam zauważa nieco chaotyczny sposób, za pomocą anegdotek opisuje swoje jakże bogate życie. Nie brak tu zabawnych i pełnych uśmiechu opowieści zza teatralnych kulis, czy filmowych klapsów. To lekka i zabawna opowieść nie stanowi podsumowania życia Friedmanna, ale pełno rolę niemego przewodnika po barwnej egzystencji aktora. Każdy rozdział to odrębna historia, która nie przeplata się z poprzednią, czy następną. To raczej zbiór luźnych historyjek, które składają się na barwne życie artysty. Oczywiście nie zabrakło opowieści z prywatnego życia. Relacji z dziećmi, żoną, czy przyjaciółmi. Dzięki temu możemy niemal prześledzić całą, może nieco zwariowaną, ale pełna kolorów biografie Friedmanna.




Całości dopełniają zdjęcia, dzięki którym możemy przenieść się w czasie do lat młodości, stawiania pierwszych kroków na deskach teatru, czy kształtowania wizerunku artystycznego. Siedemdziesiąt lat mojego dzieciństwa, czyli niech Pan powie coś wesołego to lekka i zabawna książka. Taka, przy której ocieracie łzy wzruszenia, ale też radości. Lekka, ciepła i podnosząca na duchu. Pokazującą, że przez życie trzeba iść z uśmiechem i spokojem w sercu. Kochać, radować się i czerpać z życia pełnymi garściami. Wyciskać egzystencję jak cytrynę, a problemy rozwiązywać z rozwagą i pozytywnym nastawieniem.

To był dobry i miły czas spędzony z lekturą. Takich książek, a raczej osób potrzebujemy. Skromnych, ciepłych i skupionych na rodzinie, którzy kochają siebie, zawód i ludzi dookoła. Panie Stefanie, niech Pan opowiada coś wesołego przez kolejne siedemdziesiąt lat, a nawet więcej.