W ciszy gór recenzja

Ta książka jest niczym wędrówka przez górski szlak.
Raz jesteśmy w dolinie, czasem nad przepaścią a czasami na samym szczycie.

Zawarte w niej tak wiele emocji, które udzielają się czytelnikowi.

Czułam ból bohaterów, ich strach, ich miłość, obawy i smutek a także radość.

Joanna doświadczyła ogromnej straty i stanęła nad przepaścią.
Pojechała na pożegnanie ze wspinaczkami planując zakończyć swe cierpienia.

Jakże świetnie rozumiem to, co kłębi się w jej głowie.
Depr*sja to wredna i podstępna żmija ale jeśli tylko uda się dostrzec światełko w tym tunelu, warto zaryzykować walnięcie przez pociąg w drodze ku szczęściu.

Z wielką przyjemnością wraz z bohaterką wybrałam się w podróż po Tatrach - chociaż lubię górskie wędrówki to tam mnie jeszcze nie było.

Opisy widziane jej oczami są tak piękne i barwne, że w swojej głowie miałam ich pełen obraz i pragnęłam się tam znaleźć.

Jej droga na szczyt, ta metaforyczna była ciężka ale myślę, że warto było.

Kiedy już myślisz, że nie ma nic nagle zjawia się on.
To spojrzenie, które Cię zniewala i zaczynasz czuć coś, czego nie czułaś już od bardzo dawna albo nawet nigdy.
Ale ma sekret, który odpycha Cię na starcie.

Szczęśliwie jest wspierana przez fantastycznych przyjaciół i rodziców.

Czy uda się jeszcze raz zobaczyć Artura pomimo jego statusu związku?
Czy można jeszcze zaznać w życiu czegoś innego poza bólem i stratą?

Autorka świetnie wplotła motyw gór w opowieść.
Nie tylko jako fizyczne, namacalne góry i wędrówka po nich ale także w sensie metaforycznym - życie jest jak wspinanie się na szczyt.
Zawsze jest ryzyko, że spadniesz i nikt nie mówił, że będzie łatwo a po drodze spotkasz różne niebezpieczeństwa a także poznasz inne osoby.

Widać ogromną pasję i miłość, jakie Natalia Kulpińska czuje do naszych Tatr.
Przelała je na papier a my możemy zachwycać się nimi nie wychodząc z zacisza domowego.

Tyle razy układałam sobie w głowie co mam napisać, że zmieniała się koncepcja a ostatecznie zionęło pustką i wyparowało, po prostu brakuje mi czasami słów bo tę książkę trzeba przeżyć.