Faceci na karuzeli recenzja

Oto Sylwia. Pływa sobie, jak rybcia w Oceanie. Jest, jest i nagle jej nie ma. On, Wojtek, na brzegu patrzy i nie reaguje. Ot, żona z rybci przeistoczyła się w podwodną meduzę, która ostatecznie z ziemskim bytem skończyła.

W Cancun, w Meksyku w innym miejscu żona innego, ale też z Polski, Pawła Szczęsnego ginie na przejeździe kolejowym. Była ona i była nie-córka, a za chwilę ich nie było. Auto zgasło i zanim się zorientowali, rozjechał je jadący z szybkością ponad 100 km/h pociąg expresowy. No fakt, ekspresem je zmiótł.
Były żony, nie ma żon. Sierżant Gabriel Garcia Gomez (tak, ten od „Stu lat samotności”) ma teorię na temat kobiet z Europy (której nieustannie się trzyma). One „urywają się mężom”. Bo tu, w Cancun, oni – miejscowi wszyscy, jak jeden mąż, mają wielkie pollat (dobrostan męski mierzony w centymetrach), na punkcie którego one, czyli kobiety, dostają de puta... no, jakby to ładnie powiedzieć – świra totalnego w kosmos wyje... ). No, a one były i ich nie ma, proste.
Ale są oni. Wojciech i Paweł i tequila w barze w ilości, której już nikt nie kontroluje. Jeden filolog, ten drugi też, obaj bez żon. Duet, który niebawem staje się przyjacielskim trio, bo dołącza do nich sam Gabriel Garcia Gomez, czyli GGG (3G), sam sierżant dołącza i voila. Lo jodi można rzec (o ja pieprzę), ależ się dzieje. No, ale tutejszy amigo i dwóch caballeros, pić nie umierać, ze stołka ino spadać. Ale, co znaczące zażyłość Wojciecha i Pawła przenosi się na ziemie polskie. W końcu tequila i opowieści o pożądaniu rozrywającym spodnie zbliżają. Można być moczyfiutkiem, czy siusiumajtkiem, ale mając kumpla (od niedawna) i wyjawiając mu prawdę czujesz się lżejszy o jedną fałdkę sytości, która zasłania ci pokaźnych rozmiarów męską putę.

Jest 1994 rok. Wita nas wieś Wejsuny i świeżo dom i mama Pawła (metr sześćdziesiąt w białym kapeluszu) i jest magia tego miejsca, a Wojciech zostają w nią złapany. A skoro żona odeszła (ba, stała się podwodną damą) to nic nie trzyma go przy dawnym życiu, ani tym bardziej adresie.
Wejsuny...Tu odkrywa się historię sprzed lat, historię taty (tego prawdziwego) nieznanego Wojtkowi. Tu odsłaniają się karty spisane przed laty. Rzucono haczyk wędkę, na końcu której złapał się 100-stronicowy zeszyt w twardych okładkach. I tu porzucę fabułę, która snuje się poprzez strony i zachwyca. Porywa, ujmuje i zmusza do zadumy.

„Faceci na karuzeli...” to książka o gadaniu. O słowach. O przedmiotach. O szczegółach, które zlepione razem dają czarno biały obraz w sepii. Zdjęcie z przeszłości, z dna szafy...
To jest też książka o ludziach. I tych żyjących i tych spoczywających w mogiłach na zapomnianych czasem cmentarzach. Umarli są z nami do dziś. Jest pamięć o nich wiecznie żywa. Jest i tęsknota za nimi. Są wspomnienia. To postaci z tła, które coraz bardziej nabierają ostrości i barw. Jeszcze trochę żyją. To, jak postawienie kropki nad „i”, nad własną historią, nad sobą samym. Dopełnienie.

Ta powieść buzuje emocjami, nadzieją i wiarą. Wiarą, że z tego książkowego półmroku wyłoni się blask i jasność i wszystko obejmie zrozumienie.

„Faceci na karuzeli...” bawi (bardzo), rozczula (też), a czasem smuci. To literacki wachlarz utkany przez Wojciecha Pieleckiego. Kolorowy, magiczny, urokliwy.
To piękna powieść, której koniec wcale nie jest końcem. Ona zostaje w tobie i żyje dalej. Można powiedzieć, że pisze się w tobie. Myślisz o niej. Wracasz do niej. I to jest miarą jej potęgi działania i odbioru.
Tu są ludzie i słowa. Słowa, które się ich łączą, sklejają w jedność. To książka pisana z elegancją, z pietyzmem i z pasją. To książka o drzewie genealogicznym, którego korzenie mocno wrosły w ziemię, by rosnąć i z roku na rok dawać soczyste owoce miłości.

I mogłabym tak pisać o niej i pisać. Bez końca.
Niesamowita historia. Piękna. Jedyna.