Jego własność recenzja

To moje kolejne spotkanie z piórem Autorki, chociaż tym razem, w nieco innym wydaniu, ale również bardzo udanym.

Bronte Dixon to bohaterka, której, już na początku, los sponsoruje niezłego kopniaka. Tak w zasadzie, dostaje go od swojego narzeczonego. Cóż, w książkach, tak jak inw życiu, można zawieść się na ludziach, za których dalibyśmy się pokroić. Teraz musi sobie poradzić. Nie będzie to łatwe, ponieważ na jej drodze stanie tajemniczy mężczyzna, który namierzył Bronte nieprzypadkowo.

William to mężczyzna, który nie toleruje oszustwa, a właściwie tego, gdy to jego próbują oszukać. Jest też jeszcze kwestia posłuszeństwa - bohater nie akceptuje sprzeciwiania się, oczywiście jemu. Jeśli ktoś ma ochotę podtopić nie po jego myśli - Wolfe zawsze znajdzie sposób, żeby ta osoba jednak zmieniła zdanie. Ach ten dar przekonywania! No cóż, bezlitosna bestia.

Pierwszym, zdecydowanie największym plusem tej książki jest fabuła. Tematyka, którą posłużyła się Ludka jest ogromnym powiewem świeżości (przynajmniej dla mnie), mówię tu o nawiązaniu do sztuki. Nie miałam jeszcze okazji czytać niczego z nawiązaniem do przekrętów w tej właśnie dziedzinie. Bronte pracuje jako rzeczoznawca, bardzo spodobała mi się jej kreacja pod tym względem, ponieważ jej pasję da się wyczuć na kilometr.

Sam styl, którym posługuje się Autorka, po raz kolejny mnie nie zawiodł. Książkę czyta się z dużą dawką przyjemności. Nie pojawiają się nieścisłości w fabule.

Znawczyni sztuki i gangster - z tego połączenia może wyjść coś bardzo niebezpiecznego, ale wciągającego na tyle, że ciężko będzie oderwać się od lektury. Zwłaszcza od tych znakomicie napisanych scen erotycznych. Przyznaję bez bicia, że naprawdę mi się podobały. Bohaterowie nie boją się eksperymentów, a do tego wszystkiego - w "scenerii łóżkowej" dogdują się idealnie. Jednak na co dzień wiodą dwa, zupełnie inne życia. Czy na koniec będą w stanie utrzymać jakąkolwiek relację?

Na duży minus wpływ ma moja zmora, czyli korekta. W tym przypadku chodzi mi głównie o powtarzanie imion tam, gdzie są one po prostu zbędne. Zdecydowanie przyjemniej czytałoby mi się to bez tych rozpraszaczy. Przecież podczas obecności dwóch osób, wiadomo kto do kogo mówi, nie ma sensu powtarzać imienia rozmówcy po 4-5 razy na stronę. Tak, zwrotów do głównych bohaterów jest bardzo, bardzo dużo.

Mimo to, uważam, że książka zasługuje właśnie na taką, a nie inną ocenę, ponieważ potrzebujemy więcej historii, których jeszcze nie było.