Rzeczy osobiste recenzja

O obozach koncentracyjnych wiele już powiedziano i napisano. Tak naprawdę głos ofiar jest niemal na wyciągnięcie naszej ręki. Półki w księgarni uginają się pod wspomnieniami ocalonych, którzy dopiero po latach zdecydowali się mówić o piekle tamtych dni. Między nimi stoją pozycję, które "aspirują" do tych opartych na faktach. Nie rzadko przekłamują historię, ubarwiając i koloryzując obraz prawdziwego piekła. Wszystkie lub prawie wszystkie skupiają się pokazaniu obozu z perspektywy ofiary. Do czasu, kiedy pani Karolina Sulej zabrała głos i pokazała, że można na tę tematykę spojrzeć zupełnie pod innym kątem.

"Rzeczy osobiste" to coś więcej niż tylko relacje osadzonych. To przede wszystkim próba spojrzenia na obozy koncentracyjne za pomocą przedmiotów osobistych. Kolorowa chustka założona na bok, pasemko włosów nieśmiało wysuwające się spod czapki, czy zwyczajny uśmiech. Tyle i aż tyle, by poczuć się człowiekiem. Choć odebrano więźniom wszystko, co mieli, to właśnie te drobne, dla zwykłego człowieka nic nieznaczące rzeczy, właśnie tam nabierały nowego znaczenia. Przywracały godność, dawały nadzieję oraz przywracały wiarę w drugiego człowieka.

To ważny głos w kontekście mówienia, czy pisania o obozach koncentracyjnych. Przede wszystkim pokazuje, jak bardzo człowiek w takim miejscu zostaje oddarty z godności i bycia człowiekiem. Jak ciepła kołdra, łyk wody i umycie się jest dla każdego ważnym i istotnym elementem. To, co niesamowicie wybrzmiewa z tej pozycji, to niesamowita wola walki tych ludzi. Nie zamiast broni, ale za pomocą drobnych gestów. Tak ważnych w tamtym piekle.

Nie da przejść obojętnie obok tego reportażu. Jest dopracowany w każdym calu. Pokazuje inna, dotąd niezbadaną materię, która do tej pory była traktowana po macoszemu. Można się zastanowić, jak można badać tematykę obozową w kontekście przedmiotów, ale "Rzeczy osobiste" pokazują, że można robić to z należytym szacunkiem. A rozdział o archiwizowaniu pasiaków, czapek czy sukienek jest tego najlepszym przykładem