Przyszłem czyli jak pisałem scenariusz o Lechu Wałęsie dla Andrzeja Wajdy recenzja

Książkę Głowackiego w postaci e-booka miałem już długo, ale czekałem na audiobooka, i słusznie, bo wykonanie Andrzeja Zielińskiego jest po prostu brawurowe.

Cieszę się, że Głowacki po gorszym okresie (Good Night, Dżerzi) wrócił w tej książce do dobrej formy, demonstrując wspaniały słuch językowy. Już pierwsze zdania zajeżdżają niepowtarzalnym stylem wałęsowskim: „Chciałem wyjaśnić, że piszę tę książkę głównie ze skąpstwa, bo ze dwadzieścia scen, co je napisałem, i parę pomysłów do filmu nie weszło. A ja niektóre lubię, czyli jak mają zginąć na zawsze, to je lepiej zapiszę.”

To nie jest tylko lekka opowieść o scenariuszu do filmu Wajdy, notabene szkoda, że tak mało scen i dialogów z tej książki weszło do filmu, ale Wajda preferował podejście hagiograficzne od szyderczego... To jest ważna książka o Polsce, o naszym bohaterstwie z jednej strony wzniosłym, z drugiej przyziemnym i śmiesznym, bo Głowacki jak mało kto potrafi łączyć patos ze śmiesznością. Jest też o tym, jak potrafimy obrzucić błotem naszych bohaterów, nieprzypadkowo autor przypomina kubły pomyj wylewane na Piłsudskiego. I o tym jak u bliźnich najbardziej nienawidzimy sukcesu. Jest też o szarości i biedzie realnego socjalizmu. W sumie to kolejny ważny głos w naszej polskiej dyskusji o PRL-u i Pierwszej Solidarności.

Są tam świetne fragmenty, jak to Wałęsę z dzieckiem w wózku milicja aresztowała, i co było potem. Jest brawurowy rozdział o powszechnym pijaństwie w PRL-u. I o codziennym, zwyczajnym bohaterstwie Wałęsy, który potrafił przechytrzyć możnych tego świata. To człowiek z krwi i kości, którego, prawdę mówiąc, trudno polubić, do dzisiaj wzbudza olbrzymie kontrowersje, ale jego zasługi dla Polski są niepodważalne.

Godzien podkreślenia jest wspaniały styl Głowackiego, jego anegdotki, bon moty, ironia, świetna parodia socjalistycznej nowomowy. I poczucie humoru, bliskie mi, nie raz ryczałem ze śmiechu podczas słuchania tej książeczki. A słucha się świetnie, audiobooka w interpretacji Andrzeja Zielińskiego bardzo polecam.