Niehalo recenzja

W swojej debiutanckiej książce, która ukazała się w 2006 r., Ignacy Karpowicz przedstawia świat białostockiego studenta polonistyki. Ów student dorabia sobie do stypendium marnie opłacaną pracą w lokalnej gazecie, 'Wiadomościach Podlasia', czyżby szanowny autor pisał o sobie?

A sama książka to taka zgrywa, drwina, satyra: niczego i nikogo Karpowicz nie oszczędza, a chyba najbardziej dostaje się zgredom, czyli pokoleniu jego rodziców i dziadków: to oportuniści, głupki, chamy, katopolacy i kto tam jeszcze. Wali też w religię i biblię (dobry jest rozdział przedstawiający na nowo stworzenie świata), naukowców, dziennikarzy, polityków, w każdego, kto się nawinie. No śmieszne to jest, bo Karpowicz ma dużą inwencję językową, umie rozbawić słowem. Można książkę odczytać jako bunt, jako krytykę Polski i Polaków, ale powtarzam, dla mnie to bardziej zgrywa młodego człowieka; ciekawym, po jakich był środkach psychoaktywnych, gdy to pisał...

Rzecz cała trochę przypomina klimatem powieści Houllebecqa, ale tamten był bardziej ponury; miałem też skojarzenia z 'Dniem świra' podobne jest totalne negowanie wszystkiego. W odróżnieniu od wyżej wymienionych podlał swoją krytykę Karpowicz solidną porcją humoru, więc dobrze słuchało mi się audiobooka w świetnej interpretacji Jacka Kissa.

Przykład karpowiczowskiej prozy, pisze student o swojej promotorce: „W ogóle mnie nie interesuje, co ona myśli o Paulu Virillo, zagranicznym mistrzu intelektualnej minety. W sam raz dla przedszkolanek i niedoruchanych docentek, co to mają orgazm przy każdym mętnie napisanym tekście.
Czy pani docent szczytowała w drugim rozdziale? – pyta profesor. Nie – odpowiada pani docent – ja szczytowałam już przy podziękowaniach.”

Druga część książki jest jeszcze bardziej odjechana i, niestety, dużo słabsza. Oto nasz bohatenuje się po mieście w towarzystwie dwóch postaci historycznych, które zeszły z pomników. Jakieś to jest mocno chaotyczne, rozłazi się w szwach, humor jest wysilony, rażą wulgaryzmy; dosłuchałem audiobooka do końca z wielkim trudem.

W sumie jak na debiut – całkiem nieźle.