Trędowata recenzja

W moje ręce ponownie trafia klasyka. Ktoś ze zdziwieniem zapyta – dlaczego ponownie? Nieświadomie bowiem, będąc świeżo po lekturze „Wichrowych Wzgórz” Emily Bronte zatopiłam się w historii polskiej klasyki literackiej, „Trędowatej” pióra Heleny Mniszkówny. O klasyce pisało się i pisze stale, co według mnie wynika z faktu, że jest to temat wiecznie niezgłębiony. Wręcz pojemny i stale zmieniający się. Rankingi, listy stu najlepszych tytułów i autorów i zestawienia tych obowiązkowych (must read!) do przeczytania. Czasem można odnieść wrażenie, że to nadmuchane sztucznie zagadnienie słownikowe, które znajduje swoje zastosowanie wtedy, gdy jest potrzebne. Bo słowo klasyka broni się samo. Ja mam swoją listę książek, kanonu, którą mogę porównać do klasyki, ale nie chcę się owym klasycznym zlepkiem bratać. Dlaczego? Jestem czytelnikiem, białą kartą, osobą bez uprzedzeń czy jakichkolwiek naleciałości. Odbieram powieści z sercem i tak też je oceniam. Tak było w przypadku „Wichrowych Wzgórz”, tak jest i w przypadku „Trędowatej”. Nie będę pisać o treści, bo tą łatwo można znaleźć i w internecie i na obwolucie powieści, dlatego chcę skupić się na mojej ocenie.

„Trędowata” jest kontrowersyjna. Dlaczego? Skoro porusza serca i budzi dotąd uśpione emocje? Dlatego, że do dziś czytamy ją i odbieramy różnie. Jako romans, jako znaczący obraz społeczeństwa, historyczne malowidło sprzed lat lub dramat, który włada nami od pierwszych stron. Pojawia się tyle samo opinii negatywnych, co pozytywnych, wszystko się równoważy. Ja zasiadam na szali „za”. Jestem za pięknem tej powieści, za jej mądrością, stylem, tłem i językiem. Mniszkówna, podobnie jak Emily Bronte, wykazała się i odwagą pisarską i pokazała się od strony bogatej wewnętrznie osoby. Jej wyobraźnia wykracza poza salony, poza horyzonty widziane z okien. To pisarka, która stworzyła realny świat i ludzi o normalnych uczuciach. Mezalians stał się tłem do rysowania wszystkiego wokół. Jest obraza klas, pokaz zła, bezwzględnego gniewu, czy degradacji człowieka. Dobro kontra zło, a wszystko w duszach ludzi pewnych wyższych sfer, których polityka rządzenia nijak się ma do człowieka, jako jednostki. „Trędowata” to piękna treścią powieść. Jestem nią na swój sposób zauroczona, może nawet poruszona. Lecz ocenę pozostawiam każdemu, kto po nią sięgnie.

Nowe wydanie zachwyca okładką i treścią. Oceń sam bez uprzedzeń.