Apeirogon recenzja

Rami Elhanan jest Izraelczykiem, a Bassam Aramin Palestyńczykiem. Dzieli ich wszystko, a połączył ból z powodu śmierci ukochanych córek. Zginęły w różnym czasie i w różnych okolicznościach, ale obie z powodu konfliktu między Palestyną a Izraelem.

Powieść ma bardzo ciekawy, nietypowy układ rozdziałów. Apeirogon – kształt o policzalnej, nieskończonej liczbie boków. Sekwencja śmierci obu dziewczynek we fragmentach wraca do świadomości czytelnika. Kolejne rozdziały i rozdzialiki uzupełniają apeirogon. Dostarczają nam nowych informacji o naszych bohaterach, ich rodzinach, pochodzeniu , życiowych przejściach. Jedne są bardzo istotne, mocno rzutujące na ich życie, inne z pozoru niewiele znaczące, a jednak ważne.

Pojawia się dużo dygresji i historycznych faktów np. na temat materiałów wybuchowych użytych do ataku terrorystycznego , w którym zginęła 13-letnia Smadar albo historia gumowej kulki, która zabiła 10-letnią Abir. Poznajemy bliżej Ramiego i Bassama, którzy pamiętają śmierć swoich nastoletnich córek, rozpatrują okoliczności i szczegóły. Przeżywają wciąż na nowo tamten straszny czas.

Poznajemy mentalność napływowego Izraelczyka i rdzennego Palestyńczyka. Tego, który ma władzę i tego, który został wypędzony z własnego domu – chociaż była to tylko jaskinia. Każdy ma swoje racje i każdy ma powód do odwetu. Sięgamy głębiej w historię Bassama, który 8 lat spędził w więzieniu w Hebronie. Izraelskie więzienie nauczyło go, że trzeba walczyć o… pokój. U Ramiego, wściekłość na potencjalnych sprawców śmierci ukochanego dziecka, pod wpływem Bojowników o pokój przeradza się w chęć działania na rzecz zrozumienia i pojednania wrogich nacji.

Właściwa opowieść to uzupełnienie, wklejanie poszczególnych elementów układanki z życia głównych bohaterów. Coś na wzór przestrzennych puzzli. Dzięki nim obraz zaistniałych okoliczności, bolesnych wydarzeń dopełnia się.

Arab, chrześcijanin, Żyd, żołnierz, terrorysta, bojówkarz, męczennik, okupant, okupowany – bojownicy o pokój. Protestują przeciw okupacji, poniżaniu, mordowaniu, torturom. Próbują znaleźć wspólny język mimo odmienności, mimo wzajemnie zadanych ran. Widzą we wrogu człowieka czasami bardzo nieszczęśliwego. Poświęcają życie, pracę, czas na działalność na rzecz pokoju. Spotykają się niemal codziennie. Zauważają, że wszystkiemu winna propaganda i brak rzetelnej wiedzy. Izraelczycy chociaż przeszli holocaust teraz są oprawcami. Arabowie to ofiary ofiar.

Walka o pokój wciąż trwa, chociaż w świetle dzisiejszych walk w Palestynie i Izraelu, wydaje się walką wbrew rozsądkowi, z nikłą szansą na powodzenie.