Apeirogon

Opis książki:Rami Elhanan jest Palestyńczykiem, a Bassam Aramin Izraelczykiem. Chyba właśnie na odwrót...

Zaintrygowało mnie co też Czytelnik, z którego zdaniem się liczę, ma na myśli pisząc, że "Apeirogon" będzie jego numerem 1 w ciągu kilku ostatnich lat. A że książka o tematyce palestyńsko - izraelskiej, którą wielokrotnie zgłębiałam, to nie zastanawiałam się i przepchnęłam książkę w kolejce. Jestem po lekturze i już wiem co go urzekło. Co za książka!!!

Jej pierwsza warstwa traktuje o konflikcie żydowsko - arabskim z perspektywy przeciętnego mieszkańca tego regionu. Izraelskich okupantów, którzy uważają, że ta ziemia im się historycznie należy oraz Arabów, którzy bronią się i „robią to, co robią z poczucia nieopisanej wściekłości, rozpaczy i upokorzenia. Odebrano im kraj i chcą go odzyskać”. Niby miałam świadomość i niezłą wiedzę przedmiotową, ale wiele tematów okazało się dla mnie nowością, jak np. o braku wody na Zachodnim Brzegu i strzelaniu do zbiorników przez żołnierzy, działaniu stacji ornitologicznych, żołnierskiej codzienności, czy izraelskiej ochronie zdrowia. Trochę innym okiem spojrzałam też na jednych i na drugich.

Druga warstwa to opowieść kluczowa i najbardziej wstrząsająca. O rodzicach, którzy stracili córki. Dwaj ojcowie:
Rami - Izraelczyk sprzeciwiający się okupacji i postrzegający w Arabach równych sobie ludzi (rzadkość) oraz
Palestyńczyk z lubością studiujący historię Holokaustu i traktujący go jako dziejową sprawiedliwość.
I ich dziewczynki, ukochane córeczki - księżniczki, które zostały zabite na ulicy. Nie można nawet na...

Oparta na prawdziwych życiorysach opowieść o stracie i wojnie. O odwiecznym konflikcie między żądzą zemsty a wybaczeniem, o ratowaniu duszy albo podążaniu za mrokiem.

Historia, którą opisuje Colum McCann toczy się w różnych latach i jednocześnie w tych samych. Jest jak odliczanie przed wybuchem, strzałem, śmiercią, od jeden do pięćset i od pięćset do jeden. Albo odliczaniem od chwili, gdy opadnie kurz i ustanie huk, kiedy padną ciała i wojna znów bezlitośnie wkroczy w życie Ramiego i Basira.

A zatem to opowieść o wojnie i konflikcie izraelsko-palestyńskim i równocześnie (bo McCann stawia tu wyraźne znaki równości, nie gloryfikuje ani nie umniejsza żadnego z wątków, nie popiera żadnej ze stron, nie staje w kontrze, nie ocenia, czy to wojna sprawiedliwa czy wyzwoleńcza; oskarża ale nie moralizuje) o przyjaźni tych, którzy pozornie nie mogliby się zaprzyjaźnić; Ramim i Basirze i córkach, które stracili.

Nie ma tu banałów. Autor nie popada w ckliwe tony. Opisuje żałobę po śmierci dziewczynek, pokazuje paradoksy wojny, mówi, że trzeba wierzyć w człowieka. Jedna z córek ginie w zamachu, druga w trakcie strzelaniny z udziałem izraelskich żołnierzy. Izraelczyk i Palestyńczyk, których dzieli więcej, niż mogło kiedykolwiek łączyć, prowadzą czytelnika przez świat, który był „przed” i który jest „po”, aż do chwili, gdy ich drogi się zeszły. Od ciasnych uliczek Jerozolimy, po waszyngtońskie gabinety, od blokad na drogach i ...