Wada recenzja

☕ Gross po raz drugi zaprasza nas do swojego życia. Tego prywatnego jak i zawodowego.
Jeśli chodzi o zagadkę kryminalną to, tak jak w pierwszej części, tak i tutaj genialne połączenie teraźniejszość z przeszłością. Wątki pięknie zazębiają się w trakcie, żeby na końcu połączyć się w mocną i zaskakującą całość.
📚Natomiast sam Bernard nadal pije herbatę, zatraca się w modelarstwie, tęskni za żoną i chciałby odzyskać syna. Chociaż nie wiele robi w tym kierunku co, muszę przyznać, trochę mnie irytuje. Czasami, mam wrażenie, jego zachowanie jest nielogiczne i niespójne z tym co myśli.
☕ Prawda, jest taka, że wszystko to o czym pisałam w recenzji Skazy, tutaj mogłoby się powtórzyć. Ta książka jest świetnie napisana. Chociaż trzeba przyznać, że dość specyficznie. I ten styl trzeba po prostu polubić.
📚Chciałoby się użyć takiego utartego sloganu, tj. kartki same się przekręcają. Ale tutaj naprawdę tak jest! Sama nie wiem kiedy przeczytałam to (jak dla mnie) "tomiszcze".
☕ Robert Małecki nie bawi się w brutalność, okrutność i obrzydliwość. Skupia się na kwintesencji sprawy, buduje napięcie takimi drobiazgami, które powodują, że historia robi się coraz bardziej ciekawa. Skupia się mocno na niuansach. Na takich drobnostkach, które budują klimat. Tylko pytanie czy ten fokus na szczegóły nie jest zbyt mocny?
📚 Oczywiście są momenty, gdy akcja jest statyczna i zwalnia tempo, natomiast dla mnie zupełnie nie ma to wpływu na negatywny odbiór. Wręcz przeciwnie. Zatracam się wtedy jeszcze bardziej w fabułę, zapoznaje się z bohaterami i wnikam w ich psychikę.
☕ Doceniam również, właśnie tę psychologiczną stronę tej powieści. Tak samo jak w tomie pierwszym spotykamy się z ogromem przemyśleń oraz rozterek. Autor pokazuje głównie tą ciemną stronę psychiki. Trochę taka walka z własnymi demonami. Bardzo mi się to podoba!
📚I już na koniec, muszę wspomnieć (bo ja zwracam na to uwagę i zgarnia to u mnie dodatkowe punkty) o zatytułowaniu książki tak, aby czytelnik mógł odkryć jego znaczenie w fabule. Oba tomy to mają! Brawo!