Czarcie lustro recenzja

Po sześciu latach od zaginięcia Marta niespodziewanie się odnajduje. Ma czternaście lat i z trudem radzi sobie w nowym życiu. Usiłuje również rozwikłać zagadkę własnego porwania, ale sytuacji nie ułatwiają jej piętrzące się tajemnice i kłamstwa. Nie może również przerwać mentalnej więzi z Mistrzem – osobą, która przez ostatnie sześć lat stanowiła jej jedyny punkt odniesienia.

Tak jak Magda Zimniak nie ma sobie równych w konstruowaniu historii, które trzymają za gardło od pierwszej do ostatniej strony, tak nie ma litości dla czytelnika, poruszając trudne, bolesne i traumatyczne tematy. Tak jest i tym razem. Zostajemy wplątani w przerażającą i zawiłą intrygę, której sednem jest wykorzystywanie dzieci oraz zboczone skłonności i motywacje sprawców i współsprawców, jakimi kierowali się w popełnianiu swoich czynów. I chyba te motywacje przeraziły mnie najbardziej.

Autorka jest mistrzynią w budowaniu napięcia i mrocznego klimatu. Notorycznie posługuje się zawiłościami i niedopowiedzeniami, tajemnice piętrzą się z każdą stroną, dzięki czemu do końca trudno jest odgadnąć, o co właściwie w tym chodzi. Niepewność i chęć poznania prawdy sprawiają, że powieść staje się nieodkładalna. Czasem denerwowało mnie to przeciąganie, te plot twisty i kolejne niedomówienia, chciałam wiedzieć szybciej, ale zaraz przypominałam sobie, że przecież to Magda Zimniak, i wszystkiego dowiem się wówczas, gdy ona sama zechce to wyjaśnić.

To, co było dla mnie trochę surrealistyczne w powieści, to scena porodu. Nie wydaje mi się możliwa do zajścia w rzeczywistości wizja autorki: bohaterce odeszły wody, kilka skurczy, kładzie się na podłodze w kuchni i zanim zdąży dojechać pogotowie, w kilka minut rodzi dziecko, na dodatek poród odbiera straumatyzowana dziewczynka, która na tamten moment ledwo umie czytać, a pomysły na cała akcję czerpie z filmów, które kiedyś oglądała… Za szybko to wszystko, zbyt prosto niedokładnie, a przez to mało wiarygodnie. Nie kupuję tej sceny, jak i późniejszego wyjaśnienia, w jaki sposób „zaopiekowano” się noworodkiem (chodzi mi tu o scenę z rolowaniem kocyka).

Podsumowując: powieść polecam, choć to bolesna podróż przez ludzką psychikę, zło i dewiacje drzemiące w człowieku.

Ja jestem z Magdą Zimniak od pierwszej napisanej przez nią powieści i nic nie wskazuje na to, abym miała przerwać tę relację. Jej książki nigdy mnie nie zawodzą, gwarantują emocje na poziomie mistrzowskim i długo zostają w pamięci.