Dziczek recenzja

Historia zdarzyła się w zabytkowym dworku na peryferiach miasta. Narrator, nieuleczalnie nieszczęśliwy, sfrustrowany i wypalony zawodowo nauczyciel przygotowuje się do wyjazdu i przekazania swojego stanowiska nowemu pedagogowi. Jednak pojawienie się Dawida burzy jego plany. Nowy okazuje na tyle fascynującą osobą, że Narrator zarzuca pomysł wyjazdu, a zamiast tego zaczyna interesować się współlokatorem. Dawid intryguje i nęci, a Narrator staje się podglądaczem. Ich wspólna koegzystencja początkowo pełna jest ciszy, uników, a nawet niechęci. Toczą swoistą grę pozorów, balansują między ciekawością a chęcią zachowania odrębności, potykają się o własne przyzwyczajenia i natręctwa. Punktem zwrotnym w ich relacji staje się osobista powieść Dawida „Zdjęcia z pamięci”, którą on daje do przeczytania Narratorowi. Ten, zanurzając się w opowieść Dawida, wchodzi w zupełnie inny wymiar świadomości, w której zaciera się rzeczywistość i przesuwają się granice wyobraźni. „Zdjęcia z pamięci” to dla Narratora swoisty portal do wnętrza samego siebie, do własnej przeszłości, do wspomnień i do dotarcia do prawdy o sobie.

Kolejna osobista, odważna i niemieszcząca się w żadnym znanym mi schemacie książka Kuby. Utrzymana w refleksyjno-filozoficznym tonie, metaforyczna, metafizyczna i nieoczywista. Na plan pierwszy wysuwa się egzystencjalizm „Dziczka”, bowiem ta powieść jest niczym innym jak elegią o życiu. O przeszłości, która nas buduje, o dzieciństwie, które nadaje kształt naszej młodości i wyznacza kierunek dorosłości. O dorastaniu i dojrzewaniu, o emocjach – złych i dobrych, o docieraniu do sedna samego siebie i próbach, daremnych czasem, ujarzmienia wewnętrznego chaosu, znalezienia harmonii z samym sobą. To także powieść o poszukiwaniu miłości, bliskości i szczęścia, wypełniona tłumionymi pragnieniami, przytłaczająca samotnością.

To także książka o książce. A może książka w książce? „Zdjęcia z pamięci” są osią tej fabuły. Stanowią przestrzeń osobistej ekspiacji Dziczka i wyznacznik działań Narratora. Utwór częściowo powstaje na naszych oczach, tworzą się nowe jego rozdziały, a te, które już istnieją, poddawane są głębokiej analizie, interpretacji i ocenie.

To nie jest łatwa powieść. Początkowo założyłam, że przeczytam ją w weekend, bo zazwyczaj tyle czasu zajmuje mi czytanie książki o takiej grubości. Nic z tego. „Dziczek” zawłaszcza całą uwagę, wymaga pełnego skupienia, analitycznej lektury, wnikania w głąb tekstu, bowiem więcej niż w „Dziczku” zostało zapisane, dzieje się między wierszami. Treść zmusza do refleksji i przemyśleń, i czasem, mimochodem, kieruje nas do naszych własnych zdjęć z pamięci, często tych, które nie bardzo chcemy otrzepywać z kurzu i oglądać na nowo. Dla niektórych może okazać się wizualizacją jego własnych przeżyć. Ja czasami odnosiłam wrażenie, że to trochę moja historia.

Tę powieść najlepiej czytało mi się nocami, przy przyćmionym świetle, w ciszy. Wtedy ona wybrzmiewała najmocniej, można było wejść w tę historię naprawdę i szczerze, poczuć ją w pełni, otulić się jej nostalgiczną aurą.

I wbrew temu, co na stronie 96 zasugerował autor, nie czuję, żebym zmarnowała czas czytając tę powieść.