Błędne łąki recenzja

Reporter Aleks Lipski i youtuberka Kaśka Ferenc przypadkowo spotykają się w Chacie Górzystów w Górach Izerskich. Każde pracuje nad sprawą tajemniczego zaginięcia pary studentów etnologii sprzed roku. Mimo że oboje mają odmienne powody do wyjaśnienia tego zdarzenia, postanawiają połączyć siły. Od ich przyjazdu zaczynają się dziać niepokojące rzeczy, jakby góry nie chciały wyjawić im swoich sekretów... A może to wcale nie wina Izerów i błędnych łąk, którym przypisuje się nadnaturalne moce?

"Błędne łąki" to połączenie kryminału z powieścią grozy. Autor zbudował niesamowitą atmosferę demonicznych Izerów, która oplata niczym złowrogi kokon. Góry jednocześnie odpychają i wabią. Przywołują swoją potęgą, budzą szacunek i respekt. Jestem zachwycona tym, jak za pomocą lekkich zdań autor odmalował klimat tej historii, w której góry są najważniejszym bohaterem.

Wierzcie mi, że od takich opisów skóra sama cierpnie, a my zastygamy, czekając na to, co się zdarzy... Niesamowicie sugestywny surrealizm.

Ta powieść to nie tylko ciekawa zagadka kryminalna osnuta wokół zaginięcia studenckiej pary, to także zmagania się bohaterów z własnymi problemami, przepracowywanie traum i realizowanie osobistych wyzwań. Podobały mi się życiowe historie bohaterów i to, jak ta wyprawa w Izery się z nimi splata. Duży plus należy się za postać Kasi Ferenc. Bohaterka jest tak wykreowana, że wzbudza skrajne emocje od samego początku. Ledwo weszła do fabuły, powiedziała jedno zdanie, a ja miałam ochotę wytargać ją za te kolorowe kudły 🙈 W toku wydarzeń Kaśka przeszła metamorfozę, zgubiła swoją buńczuczność, spuściła z tonu, okazała strach, czym zyskała w moich oczach.

Ta powieść mnie urzekła. Po prostu... Jest tak plastyczna i realistyczna, że wystarczy zamknąć oczy i podążać za historią. To wyprawa śladami sudeckich legend i wierzeń, pełna mistycyzmu, mroczna i magnetyczna. Prowadzi tam, gdzie lepiej się nie zapuszczać. Wiedzie poza szlakiem, wzdłuż kamiennych wałów, pośród drewnianych krzyży, do irr Wiese - błędnych łąk, czyli miejsc, gdzie zakrzywia się czasoprzestrzeń, mrok gęstnieje, a cisza wybrzmiewa z całą mocą. Tam, gdzie rzeczywistość dotyka iluzji.

W powieści błędne łąki są nie tylko miejscem akcji. Autor nadał im też metaforycznego znaczenia i psychologicznego wymiaru. Uczynił je punktem w świadomości każdego z nas, będącym odpowiedzią na nasze problemy, miejscem mentalnej ucieczki, chwilowego odcięcia od świata.

Jarosław Szczyżowski totalnie wkręcił mnie w swoje historie, wypełnił w moim czytelniczym świecie jakąś lukę, o której istnieniu nie miałam nawet pojęcia. Weszłam w świat, który pobudza wyobraźnię. Znalazłam prywatną "błędną łąkę"...

"Obserwatorium" było powiewem świeżości w dotychczas czytanej przeze mnie tematyce, "Ɓłędne łąki" są odpowiedzią na wszystkie moje książkowe oczekiwania. Mam nadzieję, że autora wena nie opuści i jeszcze nie raz wspólnie będziemy trawersować Sudety.