W szponach mrozu recenzja

Rose wyjeżdża do legendarnego strażnika wampirów, Artura Schoenberga, by pod jego okiem zdawać ważny egzamin. Po przybyciu na miejsce okazuje się, że do domu, w którym służył egzaminator, ktoś się włamał. Dziewczyna i towarzyszący jej mentor Dymitr odkrywają w środku zwłoki rodziny Badiców i ich opiekunów. Wszystko wskazuje na atak zespołowy strzyg i ludzi. Taki układ jest bardzo niebezpieczny, gdyż oba wrogie gatunki łączą swoje siły, tworząc straszną mieszankę. Tragedia wstrząsa społecznością wampirów i dampirów, które postanawiają urządzić wycieczkę w góry. Uczniowie Akademii i ich rodzice dobrze się bawią w luksusowym ośrodku, kiedy zdarza się kolejny atak. Tym razem wiadomo już, iż jest powiązany z poprzednim. Grupa zabójców próbuje zlikwidować rodziny królewskie, zagrażając tym samym jedynej dziedziczce rodu Dragomirów, przyjaciółce Rose, Lissie. Nie jest to jedyny kłopot jej przyjaciółki: Dymitr, w którym się zakochała, otrzymał propozycję chronienia Taszy, cioci Christiana. Oferta wydaje się nie do odrzucenia: kobieta jest ładna i wyraźnie nim zainteresowana. Również Dymitr nie sprawia wrażenia obojętnego na jej wdzięki. Rose szuka ukojenia w związku z Masonem, lecz po pewnym czasie stwierdza, że nie uda jej się zapomnieć o swojej prawdziwej miłości. Zraniony chłopak ucieka wraz z garstką przyjaciół z kurortu, idąc nieświadomie na spotkanie wielkiemu niebezpieczeństwu...

W części drugiej cyklu „Akademia Wampirów” doczekało się rozwinięcia wiele wątków. W tomie pierwszym Autorka koncentrowała się bardziej na przyjaźni i niesamowitej więzi między Lissą a Rose. Tym razem wyeksponowała rolę miłości w życiu Rose. Fani Dymitra mogą już zacierać ręce: Richelle Mead skupiła się na wyjaśnieniu ich uczucia, także nie zabrakło odpowiednich rozmów i scen. Do wielbicieli Rose dołączył również tajemniczy członek rodziny królewskiej, Adrian Iwaszkow, cieszący się niezbyt pochlebną reputacją kobieciarza, więc życie emocjonalne dziewczyny robi się coraz bardziej skomplikowane. Pomimo tego nie uważam miłości w tej pozycji za motyw przerysowany.

W związku z napiętą sytuacją pomiędzy strzygami a morojami pojawiły się głosy za stosowaniem magii ofensywnej. Wampiry mogłyby się skutecznie bronić, lecz większość dalej jest przeciwna takiemu zabiegowi. Spodobało mi się rozwinięcie tego wątku, gdyż dowiedziałam się dużo więcej na temat mocy magicznych i kto jaką moc posiada.

Język pani Mead się nie zmienił: ociekające sarkazmem wypowiedzi głównej bohaterki często wywoływały na mojej twarzy uśmiech. Za plus uważam też znikomą ilość opisów otoczenia, które mnie zazwyczaj nudzą. Autorka potrafi opisać okolicę dobrze za pomocą kilku słów. Nie mogłam narzekać na brak akcji; przez książkę przemknęłam w tempie ekspresowym. Wydaje mi się nawet, że szybciej niż w części pierwszej, bo pani Mead nie musiała już tracić czasu na charakteryzowanie poszczególnych gatunków. Kładzie za to nacisk na wydarzenia, nie zagłębiając się już tak w tematy psychologiczne.

Dzięki książce „W szponach mrozu” utwierdziłam się w przekonaniu, iż „Akademia Wampirów” to jedna z lepszych wampirzych sag dostępnych obecnie na rynku. Autorka udowodniła, że taka tematyka nie zawsze wiąże się z brakiem pomysłowości.