Magia Cierni recenzja

Rozpoczynając nową książkę, zawsze musimy liczyć się z tym, że pierwsze kilka, kilkanaście stron to będzie wprowadzenie do historii. Akcja praktycznie stoi w miejscu, dając nam czas, aby zaznajomić się z otoczeniem. Dopiero, gdy już mniej więcej będziemy wiedzieć co, jak i dlaczego oraz rozumieć zasady panujące w stworzonym przez autora świecie, mniej więcej znać bohaterów - wtedy powieść ruszy do przodu. Zazwyczaj tak to właśnie wygląda, ale na szczęście nie zawsze.
"Magia cierni" wita nas w momencie, w którym główna bohaterka Elisabeth wraz z dyrektorką Wielkiej Biblioteki, umieszczają niebezpieczną Księgę Oczu w krypcie. A musicie wiedzieć, że książki, które w powieści nazywają się grymuary, bywają bardzo niebezpieczne. Potrafią mówić, pluć atramentem, gryźć (nawet odgryzać palce!), śpiewać, krzyczeń, a gdy zostaną nawet leciutko uszkodzone, zamieniają się w malefikty, czyli demony, chcące pozabijać ludzi (o i ten motyw bardzo mi się spodobał). Niedługo później dyrektora zostaje zabita przez Księgę Oczu zamienioną w malefikt, a Elisabeth zostaje oskarżona o zniszczenie księgi i wyzwolenie potwora. I to wszystko raptem na kilkunastu stronach powieści! Później akcji wcale nie jest mniej.
Z pełną szczerością mogą powiedzieć, że "Magia cierni" wciągnęła mnie od pierwszej strony i nie ma w tym za grosz przesady. Zdarzają się w powieści chwilowe zwolnienia akcji, aby móc odrobinę odsapnąć, ale są one tylko chwilowe i później znowu akcja nabiera tempa. Bohaterowie są stworzeni w taki sposób, że momentami możemy mieć problem, aby zdecydować się, czy można komuś ufać. Wprawdzie głównego złoczyńcę rozpoznałam, gdy tylko pierwszy raz pojawił się w opowieści, jednakże nie była to zagadka do rozwiązania na samym końcu, także nie popsuło to ani trochę odbioru książki.
W książce nie ma praktycznie nic, co by mi się nie podobało. Napisana jest prostym, lekkim stylem, który jest przyjemny w odbiorze. Powieść czyta się dzięki niemu dość płynnie. Można rozkoszować się opisaną historią, nie łamiąc się przy tym nad skomplikowanymi czy sztywnymi zdaniami. Opisana historia przypadła mi do gusty, a zakończenie (choć mówią, że to jednotomówka) zostawia furtkę dla kontynuacji, a nawet wręcz prosi się o kontynuację. I nie ukrywam, że z przyjemnością powróciłabym do świata grymuarów.