W stronę serca recenzja

"W stronę serca" Luizy Włoch to autobiograficzna opowieść o miłości i różnej jej obliczach napisana z perspektywy przebytych doświadczeń. Kobieta na swojej drodze spotykała różnych mężczyzn – każdy z nich wykorzystywał ją na różne sposoby, na co sama pozwalała, ale wreszcie znalazła siłę, aby o tym opowiedzieć. Chciała rozliczyć się ze swoją przeszłością, więc to zrobiła.





Książka opisuje to brutalnie, bezkompromisowo, ale jednocześnie bez większego żalu do każdego poznanego mężczyzny. Czasem w sposób zaskakujący postanowiła nawet też okazać im wdzięczność, mimo wielu strat i niepowodzeń, mimo zawodów miłosnych. Nie poddała się i nie zamknęła serca na nowe. Nie chciała budować stereotypów po kolejnych porażkach, ale jednak ciągle coś nie pozwalało jej osiągnąć pełni szczęścia. Doświadczała porażek i dorosła, aby je zaakceptować. Wiedziała bowiem, że mają one swój początek w dzieciństwie. Wbrew obawom walczyła ze sobą oraz z kolejnymi osobami napotkanymi na swojej drodze.

Luiza Włoch w sposób przenikliwy podchodzi w tej swojej opowieści do relacji, do podejścia do ludzkich emocji. Widać, że potrafi analizować i wyciągać wnioski, ale – jak każdy – robi to po fakcie. Tym samym nakreśla niezwykle subiektywny obraz życia, w którym głęboko zakorzenione lęki, pragnienia i tajemnice determinują jej wybory. Książka, osadzona w złożonym kontekście rodzinnych zależności, jest nie tylko poruszającą historią, ale także refleksją nad sensem poszukiwania miłości i zrozumienia w świecie pełnym sprzeczności.

Opowieść przedstawia losy kobiety, której życie zmienia się diametralnie po przebytych traumach. Mamy tutaj bowiem nie tylko syndrom DDA, ale też ojca z wyrokiem, znęcanie się psychiczne własnej matki. Deficyt ojca sprawia, że już od pierwszych stron Luiza Włoch mistrzowsko buduje napięcie, wprowadzając czytelnika w świat pełen smutku, cierpienia oraz wiecznego osamotnienia. Jej doświadczenia są wiarygodne i wielowymiarowe, a decyzja, jakie podejmuje, często zaskakują, ale zawsze wydają się logicznie osadzone w psychologii postaci.

Bohaterka zmaga się z przeszłością, która nie daje jej spokoju, a jednocześnie próbuje odnaleźć siebie w teraźniejszości. Autorka subtelnie ukazuje, jak różne etapy życia wpływają na nasze postrzeganie miłości – od młodzieńczego idealizmu, przez dorosłą pragmatykę, aż po refleksyjność dojrzałości.

Język powieści, mimo że czasami nie jest zbyt elegancki, wyraża całą paletę emocji – euforię, miłość, rozczarowanie i gniew, ale też ogromną nadzieję pokładaną nie tylko w sobie, lecz także w drugimi człowieku. Cokolwiek by się nie wydarzyło, w postępowaniu kobiety czuć było ogromne poświęcenie oraz wiarę w powodzenie. W przemyśleniach dotyczących kolejnych relacji damsko-męskich pojawiają się pytania o sens życia, prawdę i to, czym jest miłość – nie jako ideał, ale jako codzienna praktyka pełna kompromisów i wyzwań.

Tytuł książki "W stronę serca" odzwierciedla główny motyw powieści: poszukiwanie autentyczności i prawdziwych emocji. Serce jest tutaj symbolem zarówno biologicznym, jak i metaforycznym – centrum życia i emocji. Autorka bada, co znaczy "życie w zgodzie z sercem" i jakie wyzwania niesie za sobą autentyczność w świecie pełnym masek oraz związanego z nim cierpienia.

Książka podejmuje również temat relacji rodzinnych, które mogą być zarówno źródłem siły, jak i przyczyną cierpienia. Włoch nie unika trudnych tematów, takich jak zdrada czy odrzucenie, ale podchodzi do nich z delikatnością, pozwalając czytelnikowi samodzielnie wyciągnąć wnioski.

"W stronę serca" to powieść, która z jednej strony jest historią indywidualną, a z drugiej – uniwersalną. Czytelnik odnajdzie w niej nie tylko literacką ucztę, ale także przestrzeń do własnych refleksji nad sensem miłości, przebaczenia i akceptacji przeszłości, z którą trzeba się pogodzić, ale zanim to zrobimy, trzeba ją przepracować.

Luiza Włoch stworzyła coś, co nie tylko porusza, ale również inspiruje do zadawania pytań i poszukiwania odpowiedzi. To książka dla tych, którzy oczekują od literatury nie tylko rozrywki, ale także głębszej refleksji nad życiem i emocjami.

Jeśli ceni się literaturę, która potrafi dotknąć najgłębszych strun ludzkiej duszy, "W stronę serca" jest pozycją obowiązkową.