Poparzone dziecko recenzja

Przyszedł ten czas, gdy i ja postanowiłam się zmierzyć z "magnetyzującą powieścią jednego z najbardziej cenionych szwedzkich prozaików XX wieku".
Ta powieść w latach 40. podzieliła krytyków na dwa obozy i dzieli do tej pory. Dzieli również czytelników.
Ta książka kipi od emocji i opowiada o nienawiści i lęku, by jednych utwierdzać w przekonaniu, że jest swoistym arcydziełem, a innych odstraszać psychoanalizą, której tam nie brakuje.

Czy mnie urzekła, czy zirytowała?

Trudno mi jeszcze powiedzieć, do której grupy osób się zaliczam. Czy do tych, którzy zachwycili się tą książką, czy tych, co nie rozumieją skąd ten zachwyt się bierze.⁣
Książka niewątpliwie poruszyła we mnie skrajne uczucia. Miejscami od zachwytu po złość na syna i członków jego rodziny, czy czasem denerwującego stylu pisania obfitującego w wieczne powtórzenia.⁣
Do niektórych fragmentów wracałam drugi, a nawet trzeci raz. Niektóre czytałam sobie na głos. Uwierzcie mi inaczej wtedy brzmią, a i w gardle ściska, głos drży i oczy zachodzą łzawą mgłą...⁣
⁣
Jeszcze wciąż ją trawię, mimo że od jej przeczytania minęło kilka dni.⁣
Od zdziwienia zachwytami wokół coraz mocniej zaczynam widzieć jej sens i dostrzegać jej wyjątkowość. Muszę koniecznie do niej wrócić za czas jakiś i sprawdzić, jaki będzie mój kolejny odbiór.⁣
⁣
Relacje w rodzinie bywają trudne. Czasem śmierć bliskiego może je poprawić, a czasem nawet dobić.⁣
⁣
Ta powieść nie tylko pokazuje czym może stać się, dla młodego człowieka, który wchodzi w dorosłość, utrata matki.⁣
Mamy tu na w skroś prostą rodzinę, która wiedzie "ubogie" życie.⁣
Mamy tu rozłożone na czynniki pierwsze relacje między nimi, z czego na pierwszy plan wysuwają się te między synem, a ojcem.⁣
Mamy marność codzienności.⁣
A to wszystko, w rytmie marsza żałobnego, odtwarza się jak nakręcony film.⁣
A to wszystko w zdaniach prostych i oschłych.⁣
A to wszystko w listach do samego siebie.⁣
⁣
Dlatego, że tyle emocji wzbudza POLECAM przekonać się samemu.⁣