Norwegian Wood recenzja

Ci, którzy mówią że kochają japońską literaturę nie mogą nie mieć na myśli twórczości Murakamiego. Ten 63-letni dziś pisarz zadebiutował w Polsce w roku 1995 powieścią „Przygoda z owcą”. Żaden inny Japończyk pałający się pisaniem nie zdobył takiej popularności poza krajem kwitnącej wiśni jak on. Jego prosty styl i nieprzeciętne fabuły trafiły do wielu serc na całym świecie i choć trochę przybliżyły ten odległy i obcy świat jakim jest Japonia.

Inspiracją do powstania „Norwegian Wood” była piosenka Beatlesów o tym samym tytule. Jednak nie tylko w tytule książki znajdziemy odniesienia do tego zespołu wszechczasów. Podczas czytania wielokrotnie natkniemy się na tytuły utworów, które jeszcze bardziej oddają atmosferę tamtych czasów. Autor przenosi nas do lat sześćdziesiątych w Tokio, jednakże są one jedynie tłem wydarzeń, które obserwujemy z perspektywy głównego bohatera. O Toru Watanabe, nie dowiadujemy się wiele poza tym że już w młodym wieku musiał się zmierzyć ze śmiercią najlepszego przyjaciela. Widzimy jego studenckie życie, barwne postacie dookoła ale on sam wydaje się nie być częścią tego świata, jest odklejony a w rozmowach zwykle pełni rolę cierpliwego słuchacza. Mimo to trudno go nie lubić, jego skromności i nieskomplikowanej natury. Przeciętność i zwyczajność to określenia którymi sam siebie opisuje. Wszystko się jednak odmienia gdy na jego drodze stają dwie, ważne dla niego kobiety – żywiołowa Midori, onieśmielająca swoją prostolinijnością a także Naoko, dziewczyna o depresyjnej naturze, z którą łączy Toru smutne wspomnienie przyjaciela. Ciekawe jest to jak zmienia się atmosfera powieści w zależności z którą z kobiet przebywa Watanabe. Midori wprowadza do akcji mnóstwo energii i światła, natomiast świat w którym żyje Naoko jest ponury a rozmowy zawsze poważne i trudne.

W powieści Murakami, jak we wszystkich swoich książkach otacza główną historię wydarzeniami dnia codziennego, nasyca ją ruchem, pokazuje proste czynności Toru, niczego nie pomija. To sprawia, że bohater staje się nam jeszcze bliższy, jak stary dobry znajomy, jest w pewien sposób do nas podobny. Poznajemy życie w tokijskim akademiku, wciągamy się w nie. Wszystko to, napisane w tak ujmująco prosty sposób składa się na niepowtarzalny styl Murakamiego. Mógłby na dwóch stronach pisać o gotowaniu makaronu i wciąż świetnie by się to czytało.

Jednak mimo prostego języka historia nie jest lekka i łatwa. Czasem porusza tematy, które znamy ale nie chcemy o nich rozmawiać. Stawia pytania ale nie daje na nie jednoznacznej odpowiedzi. To powieść o dojrzewaniu naznaczonym śmiercią, ale także przyjaźnią i miłością. Pokazuje jak ważny i znaczący jest to okres w życiu każdego człowieka i jak wiele z wydarzeń tych lat nas kształtuje i pozostaje na zawsze. To powieść o życiu, które każdemu układa się inaczej, o skomplikowanej naturze człowieka i trudnych relacjach międzyludzkich. W tej książce, podobnie jak w życiu nie ma zawsze prostych rozwiązań i dobrych odpowiedzi. Są natomiast uczucia, uczucia i doświadczenia z bagażem których młody bohater wchodzi w dorosłe życie.