W poszukiwaniu siebie recenzja

Tak czytamy na tyle okładki książki. Wskazywałoby to na magiczną opowieść o pięknej dziewczynie i chłopaku, którzy poznają się zupełnie przypadkowo i zakochują się w sobie. Każdy z nas zawsze marzył o takiej historii w swoim życiu i właśnie dlatego sięgnęłam po tę książkę w nadziei na przeczytanie cudownej, miłosnej historii oraz by odnaleźć siebie.

Jednak... Właśnie, to jednak sprawia, że nie mogę docenić tej książki za fabułę i historię. W głównej mierze skupiałam się na zrozumieniu, co w ogóle się w niej dzieje. Powieść została napisana bardzo chaotycznie. W jednym akapicie autorka opisywała, jak główna bohaterka pracuje w biurze, w następnym znajdywała się gdzieś w przeszłości, a już w kolejnym spotykała obcą kobietę, na którą krzyczała bez powodu, by za chwilę opowiedzieć jej o swoich przeżyciach. Należy wspomnieć, że owa kobieta nie odezwała się wtedy ani słowem.

Byłam skondfundowana, czytając te fragmenty i naprawdę nie wiedziałam, co się dzieje. Pomyślałam, że się nie skupiłam, ale przewertowując kartki od początku to uczucie nie zniknęło. Wciąż i wciąż traciłam wątek. I tak przez całą książkę.

Kolejnym bardzo dużym minusem dla mnie było nadużywanie w dużej mierze Enterów. Jakby autorka po każdym zdaniu klikała przejście do nowego akapitu jak spację. Mnie - jako czytelnika, a także pisarkę to irytowało.

Należy też wspomnieć o infantylności postaci Laury. Jak już napisałam wyżej, główna bohaterka zwierzała się obcej kobiecie w pracy, pijąc przy tym wino, wcześniej na nią krzycząc. W kolejnym rozdziale wzywała służącą po lemoniadę:

-Mówiła Laura, nie posiadając służki. Czy to zachowanie naprawdę jest normalne?

Nie były to jedyne dziecinne zachowania dziewczyny, ponieważ już w pierwszym rozdziale książki znalazłam ich sporo. Nie rozumiem i nie lubię.

Jednak dużym plusem jest szybkość czytania, ponieważ, gdy nie skupiałam się już na zapisie i układzie zapisania książki, a także gdy przymykałam oko na charakter głównej postaci, opowieść była dosyć ciekawa. Niestety nie odnalazłam siebie, ale wierzę, że Laura tak.

Podobało mi się też, gdy w końcu Laura mówiła do rzeczy i po prostu wydawała się być mądra, a nie dziecinna. Niekiedy zdarzało się jej to, szczególnie po pijaku. Szkoda, że raczej tylko wtedy.

Do tego dużym plusem jest prześliczna okładka i miły wpis autorki.

Ogólna ocena 5/10.