Jestem głód recenzja

Czym dla Ciebie jest kobiecość?
Myślę, że dla każdej z nas znaczy zupełnie coś innego. Dla jednej to delikatność, dla innej siła. Macierzyństwo? Spełnienie zawodowe? A może połączenie tych wszystkich wartości? Albo zupełnie coś innego?

Bohaterka „Jestem głód” całe życie poświęciła na poszukiwanie. A nie była to łatwa droga.

Po genialnej, łamiącej serce powieści „Wrony”, przyszedł czas na „Jestem głód”. Czy to kontynuacja? Zależy od interpretacji. Wydaje mi się, że obie książki zawierają wątki autobiograficzne, dlatego też niektóre się nachodzą.

Książka napisana jest w formie wywiadu, a może nawet spowiedzi głównej bohaterki. Opowiada ona historię swojego życia, od narodzin aż do dorosłości. Życia, które nie było usłane różami.

Wcześnie opuściła dom rodzinny, gdyż musiała uciec od matki, z którą relacja ją dusiła. Poruszona kazaniem pewnego księdza postanowiła zamieszkać w klasztorze, mając nadzieję przystąpić do wspólnoty po osiągnięciu pełnoletniości.

Nie wszystko poszło jednak zgodnie z planem, rozumienie Boga przez młodą dziewczynę różniło się znacząco od tego, które praktykowały zakonnice.

Bohaterka opuszcza zatem wspólnotę i po wielu trudach i poszukiwaniu swojego miejsca wychodzi za mąż.

Małżeństwo nie jest jednak spełnieniem jej marzeń. To ciężka praca. Mąż nie jest ideałem, a trudy codzienności ja przytłaczają.

To jednak dopiero początek jej trudnej drogi. Narodziny dzieci, choroby, przemoc, zdrady, zaburzenia odżywiania -cały jej intymny świat stoi przed czytelnikiem otworem.

Jest to niezwykła lektura, podejmująca trudne tematy. Toksyczne relacje, wielokrotne odbudowywanie poczucia własnej wartości, to tylko niektóre z nich. Dość duże znaczenie ma tutaj również wiara i duchowość.

Jest to bardzo intymna historia. Czytając, miałam wrażenie, że nie powinnam poznawać niektórych szczegółów życia bohaterki. Z drugiej strony było mi żal, że brakowało jej osoby, której mogłaby o wszystkim powiedzieć, która mogłaby ją zrozumieć, wysłuchać jej i pomóc.

Zdecydowanie nie polecam zabierać się za lekturę, myśląc o niej, jako o kontynuacji „Wron”. Książka napisana jest zupełnie inaczej. Wzbudza trochę inne emocje. Przede wszystkim omawiane są głównie zmagania dorosłej osoby, co wzrusza i dotyka inaczej, niż gdy czytamy o dziecku.

Myślę, że warto sięgnąć po tę książkę, wyrobić sobie własną opinię. Nie wiem jednak, czy to lektura dla każdego. Niektóre wątki mogą być nieodpowiednie dla młodszych czytelników lub tych wrażliwszych (zaburzenie odżywiania).
Nie zmienia to jednak faktu, że to książka wartościowa i jeżeli sięgacie po tego typu literaturę, musicie tę historię poznać.