Jestem głód recenzja

" Wrona wlatuje w dorosłe życie "

Tak zaczyna się książka, o której mówi się, że jest kontynuacją" Wrony ". Zachęcona tym tytułem, z ogromnym zainteresowaniem sięgnęłam po "Jestem głód "licząc na podobne emocje. W zapowiedzi przeczytałam, że napisana jest na motywach autobiograficznych.

Już od pierwszego rozdziału zaobserwowałam różnice. Schemat tej powieści jest inny. Każda część rozpoczyna się informacją o wieku, wadze i wzroście głównej bohaterki. Narracja prowadzona jest pierwszoosobowo przez kobietę, która opowiada o sobie zdradzając najskrytsze sekrety, również bardzo intymne i osobiste, nie podając jednak ani razu, swojego imienia. Dialogów jest niewiele, a całość jest w formie odpowiedzi na pytania, lub po prosu opowieści.

Na początku, bardzo pobieżnie, opisuje swoje dzieciństwo, oraz atmosferę panującą w jej domu rodzinnym. Zarzuca rodzicom brak miłości i egoizm. W tym upatruje przyczynę dalszego nieszczęśliwego życia. Jako nastolatka wstąpiła do zakonu, wyszła za mąż bez miłości i urodziła dzieci. Nie chcąc zbyt dużo spoilerować, napiszę tylko, że przez cały czas, główna bohaterka mówi tylko o sobie i użala się nad własnym losem. Wydaje jej się, że to ona jest najbardziej pokrzywdzoną osobą i lamentuje nad nieszczęśliwym życiem. Zarzuciła swoim rodzicom brak wsparcia i miłości, a podobny, o ile nie gorszy los zgotowała swoim najbliższym. Jej postępowanie zasługuje na krytykę, a nie współczucie. Większością swoich zachowań rani najbliższych. Jej postępowanie w wielu momentach jest niemoralne i niezgodne z nauką kościoła. Przez cały czas miałam wrażenie, że mam do czynienia z chorą osobą, która powinna się leczyć. Część dorosłego życia spędziła głodząc się, tym samym wpadając w anoreksję, co nie poprawiło jej psychicznej kondycji.

Tytuł powieści jest bardzo wymowny. Po przeczytaniu nie sposób mieć wątpliwości. Głód oplatał całą jej osobę, zarówno dosłownie, jak i w przenośni. Ta kobieta cierpiała na głód miłości, bliskości, akceptacji i zainteresowania się nią, a brak jedzenia jedynie przybrał formę wołania o pomoc.

Ta lektura opowiada historię kobiety skupionej na sobie i własnym nieszczęściu. Choć ma rodzinę, to prawie o niej nie wspomina. Wyjątkiem jest moment, w którym opisuje opiekę nad chorym synem, bardzo wybiórczo, wspominając tylko okres choroby. Sama tworząc toksyczne związki, obwinia wszystkich, o swoje nieszczęście.

Z przykrością muszę stwierdzić, że ta historia nie przypadła mi do gustu.