Jestem głód recenzja

Po fenomenalnych "Wronach", które otworzyły Czytelnikom szeroko oczy na problemy dorastających dzieci nadszedł czas na kolejną wydana w Polsce książkę Autorki. Pierwsza w naszym kraju była kolejną z tych mocnych życiowych lektur, które trzeba przeczytać. A jak jest z tą drugą?

"Jestem głód" to autobiograficzna książka Autorki, która swoją premierę miała w Czechach w 2009 roku. Często czytając recenzje do tej książki zarzuca się Autorce, że jest ona słaba i nie trzyma się wspomnianych wcześniej "Wron", przez co ocena "Jestem głodu" jest niska... Trochę zasmuciło mnie też to, że i Wydawnictwo trochę zbyt bardzo posiłkowało się "Wronami". Gdy tylko zobaczyłam zapowiedź tej książki pomyślałam "fajnie będzie przeczytać o dalszych losach Basi", a tutaj lekkie rozczarowanie. Moje lekkie, ale reszty Czytelników widzę, że ogromne. Mieli dostać coś o Basi, a dostali chaotyczną historię życia Petry.

Czy "Jestem głód" jest zła? Oczywiście, że nie. To kolejna bardzo ważna powieść. Opowiadająca o GŁODZIE emocji takich jak miłość, zrozumienie, bezpieczeństwo, tolerancja, akceptacja siebie. Petra napisała ja w formie pamiętnika, mamy również wywiad. Wnosi to chaosu, czasem można było się zgubić w przemyśleniach i retrospekcjach, które były ważne, ale pojawiały się jak flashbacki w niespodziewanym dla nas momencie. Przez większą część historii poznajemy w zasadzie same upadki Petry. Naprawdę, Autorka przeszła przez emocjonalne piekło. Brak bezpieczeństwa i miłości we wczesnym dzieciństwie, brak akceptacji samej siebie, problemy emocjonalne, późniejsze problemy z anoreksją, które towarzyszyły Jej praktycznie na każdym kroku. Problemy w życiu prywatnym, choroba syna i walka o niego. W tym wszystkim Petra była sama, towarzyszył jej kołowrotek złych emocji, sprowadzania winy na samą siebie, głód szerokopojęty. A to wszystko przez to czego doświadczyła w młodym życiu. A co by było gdyby jej start emocjonalny był lepszy? Czy uniknęła by tego? Być może, nie wiem.

Ta książka jest skierowana do dorosłych Czytelników. Jej przesłanie jest jedno - rozmawiajcie z dziećmi o ich emocjach i problemach. Ta autobiografia jest ku przestrodze. Petra napisała ja lata temu by nam pomóc, sobie zresztą też. Napisać o swoich emocjach do obcych ludzi jest ogromną odwagą.

Czy polecam? Tak, tylko wiedzcie, że nie jest to druga część "Wron", a "Jestem głód" przeczytajcie z otwartym umysłem bez porównań.