Listonosz recenzja

Najbardziej człowieczy z ludzi, bo tak widzę pozbawionego egzaltacji literackiej Bukowskiego, atakuje mnie powieścią wydaną po raz pierwszy w 1971 roku. Jest to pierwsza powieść pisarza, co ciekawe, wydana gdy miał już 50 lat. Objętościowo to dość krótka powieść na jedno, dwa posiedzenia. Fabularnie raczy nas fragmentem życia Alter Ego Autora, niejakiego Henrego Chinaskiego, jako listonosza, a później urzędnika pocztowego, który na 12 lat znika w odmętach Poczty amerykanskiej.

Według powszechnej opinii, cokolwiek błędnej moim zdaniem, Bukowski to tylko wulgarne pieprzenie, picie i niewybredne żarty. Ja by to raczej widział jako dozę ciekawej, zabawnej, ale też mocno refleksyjnej obserwacji ludzi.

Podoba mi się takie pisanie, opowieść jest snuta bez początku i bez końca, stanowi jakiś wycinek rzeczywistosci, przetykany refleksjami i czasami niemalże filmowymi kwestiami podsumowującymi daną scenę. Tej anegdotyczności jego powieści zawsze towarzyszy humor, nierzadko sytuacyjny, ale opisany tak, że brzmi to jak kabaret. I zawsze zachodzisz czytelniku w głowę. Czy to się wydarzyło naprawdę?

Jest przecież dużo elementów biografii samego autora w jego pisaniu, choć jak sam w wielu wywiadach przyznawał, mocno koloryzowanej.

Trzeba mieć jednak na uwadze, że poza tak skrajnie kabaretowymi scenami Autor obnaża paradoksy i absurdy świata z właściwym sobie, ale też subtelnym, bardzo inteligentnym oraz nieco buńczucznym humorem. I wysnuwa wspaniałe wnioski. I co ważne, ani na jotę nie jest mizoginem. Rzekł bym, że całkowicie odwrotnie.

Ale Henry Chinaski i jego perypetie w tych raczej krótkich scenach, to nie tylko śmieszne anegdoty i humor z dawkowany erotyzmem, to też proza życia w jej najbardziej złośliwej formie smutku i pustki, rozczarowań i niepowodzeń. Życie to nie je bajka, jak to mówią. Henry natomiast przyjmuje życie jakie jest choć nie zawsze jest łatwo. Robi co musi, w końcu wstaje.

I pisze powieść.

Zupełnie jak Pan Autor.

30.01.2025 r.