W mojej rodzinie każdy kogoś zabił recenzja

Książka “W mojej rodzinie każdy kogoś zabił” jest przepełniona genialnie inteligentnym humorem i przeznaczona dla przenikliwie myślącego Czytelnika. Uważam, że nie każdy może zrozumieć ukryte w niej podteksty i drugie dno, a ci, którzy jednak dotrą do jej sedna, spędzą z nią świetny czas!

Główny bohater tego kryminału jest jednocześnie jego narratorem. Wchodzi on w interakcję z czytelnikami i zwraca się bezpośrednio do nich. Trochę to przypomina mi filmy, w których następuje stop-migawka, akcja się zatrzymuje, a jedyną aktywną postacią zostaje narrator, który musi coś wyjaśnić lub opowiedzieć. Z jednej strony ciekawy zabieg, ale z drugiej nie do końca przeze mnie preferowany - zdecydowanie bardziej wolę być cichym obserwatorem zdarzeń. Nie jest to jednak coś co wpływa niekorzystanie na tę lekturę- wręcz przeciwnie. Jest to coś rzadko spotykanego, co pomimo pewnego początkowego dyskomfortu, wprowadza powiew świeżości i rozluźnienia.

Nie będę ukrywać, że na początku miałam pewne trudności z wgryzieniem się w tę powieść. Sposób narracji, ogromna ilość bohaterów, chaos spowodowany przez przenoszenie akcji w czasie i miejscu - w rezultacie powodowało to lekką dezorientację. Nie było to jednak skutkiem braku kompetencji pisarza… To wszystko zostało tak zaplanowane, aby pomimo szczerości narratora wodzić Czytelnika za nos, rozśmieszać, intrygować i nieustannie podsycać jego ciekawość ciekawość. Myślę, że również po to, aby budować jego ego w momentach, gdy Odbiorca sam mógł do czegoś dojść (a tak naprawdę było to ukartowane przez autora książki).

Napiszę krótko o fabule, aby nie psuć frajdy z czytania. Rodzina Cunninghamów spotyka się w górskim resorcie na rodzinnym zjeździe. Nie jest to jednak zwyczajna rodzina, bo… jak mówi sam tytuł, każdy w niej ma na swoim koncie jakiegoś trupa. Mają oni też swoją niechlubną historię, związaną z nieżyjącą już głową rodziny. Już pierwszego poranka podczas narciarskiego zlotu zostają znalezione zwłoki.

Rusza lawina zdarzeń, gdzie intryga goni tajemnicę i fałszywym tropem pogania kolejne pomysły na rozwiązanie zagadki. Muszę dodać, że Benjamin Stevenson stanął na wysokości zadania i stworzył dzieło zachowujące wszystkie standardy klasycznego kryminału, a jednocześnie użył współczesnych form jego przedstawienia. Na dodatek nie zliczę ile razy parsknęłam śmiechem w czasie lektury. Świetna pozycja!