Rok w Poziomce recenzja

Spotkałam się z opinią, że za twórczością Katarzyny Michalak albo się przepada, albo się jej nienawidzi. Do nienawiści jest mi daleko, ale chwilowo jest to dla mnie autorka bardzo przeciętna. Bo nie jest tak, że książka nie podobała mi się w całości. Moim zdaniem, mocnym atutem jest jej początek - zdecydowanie lepszy niż ostatnie sto, sto pięćdziesiąt stron. Najbardziej początku broni pomysł z szukaniem bestsellera (oraz fakt, że bestsellerem okazuje się inna książka pani Michalak - cóż za autopromocja). Istna książkowa incepcja ;) Fajnym pomysłem były też elementy pamiętnika bohaterki wprowadzone do książki, nie wiem nawet, czy nie stanowiły one najmocniejszego elementu tej powiastki dla pań. Pani Michalak ładnie buduje też nastrój poprzez wprowadzanie opisów przyrody - domek przez nią opisany chętnie sama bym odwiedziła.

Ode mnie prywatnie należą się też dwa wielkie plusy. Jeden za wyraziste postacie mężczyzn, Andrzeja i Witolda. W ogóle ostatnio odnoszę wrażenie, że kobiece powieści obfitują w postaci wyrazistych facetów z charakterem, mocnych, nietuzinkowych, którzy do pary dostają rozmemłane, nudne i naiwne kobietki. Ale miały być dwa plusy... A tak, drugi - za prospołeczny wydźwięk fragmentu o oddawaniu szpiku kostnego. Może choć jedna kobieta po przeczytaniu tej książki zdecyduje się na zapisanie do banku dawców.

Niestety, wiele jest w tej książce oklepanych schematów. Trzydziestoletnia , samotna rozwódka z problemami miłosnymi i marzeniem o domku... Czytaliście "Nigdy w życiu?" No właśnie, ja też. Tak, wiem, że w literaturze wszystko już było. Wiem, ale na Boga, ja nie mówię, że to książka do niczego. Jest jeszcze jedna rzecz, która strasznie mnie irytowała (jest ich więcej, ale wiele jestem w stanie wybaczyć). Infantylność bohaterki, jej przemyśleń. I fakt, że w sumie mówi ciągle o tym samym, ubierając to w coraz bardziej wzniosłe sformułowania. No i nie mogłabym nie wspomnieć, że koniec książki obfituje w tak wiele nieprawdopodobnych wydarzeń, które doprowadzają do totalnego happy endu... Z jednej strony, daje to wielki zastrzyk optymizmu, ale z drugiej... Każdemu, kto zmaga się z problemami w życiu pokazuje, że niestety, takie rzeczy to tylko w literaturze.

Czy jest to książka wybitna? Nie.
Czy jest to książka, do której będę wracać? Nie.
Czy dam autorce jeszcze jedną szansę? Tak, bo widzę w niej potencjał i wierzę, że przez te lata, które minęły od wydania "Roku w poziomce" rozwinęła skrzydła i jest coraz lepiej.
Czy polecam? W zasadzie chciałabym Was zachęcać tylko do literatury naprawdę wzniosłej, ale sama nie tylko taką czytam. I nie tylko taka mi się podoba. Tak więc powieść pani Michalak polecam tym, którzy jeszcze nie czytali jako miłą książeczkę na letni wieczór. A tych wieczorów zostało coraz mniej.