Rozmowy z psychopatami. W otchłani zła recenzja

„Jeśli zabójca jest sprytny, widzisz tylko to, co on chce, żebyś zobaczył”.

Zbrodnie fascynują ludzi od zawsze. Widać to chociażby po mnogości produkcji true crime. Co chwila widzimy zapowiedź czy to serialu, czy kolejnej książki. Zresztą, nie tylko produkcje true crime są popularne. Bardzo dużo ludzi czyta kryminały czy thrillery, których podstawą jest jakaś zbrodnia. Dlaczego nas to tak fascynuje? Skąd w nas ta potrzeba dowiadywania się o zbrodniach innych ludzi?

Sama jestem wielką fanką wszelkiej literatury, która traktuje o zbrodniach, czy to tych prawdziwych, czy tych zmyślonych. Kiedy więc w zapowiedziach zobaczyłam książkę „Rozmowy z psychopatami. W otchłani zła” Christophera Berry-Dee, od razu zapragnęłam ją przeczytać. Przyznaję, że nie czytałam poprzednich książek autora, ale słyszałam niezbyt pochlebne opinie. Jednak wbrew wszystkiemu, postanowiłam, że tę przeczytam!

I to był błąd. Już dawno żadna książka mnie tak nie wynudziła. Seryjni mordercy to mój konik! Ja uwielbiam o nich czytać, słuchać, oglądać seriale. Jednak ta książka to jedno wielkie nieporozumienie. W opisie stoi, że „to nie jest książka dla osób o słabych nerwach, jest jednak niezaprzeczalnie fascynująca”. No cóż. Nie zgodzę się. Znaczy, owszem książka nie jest dla ludzi o słabych nerwach, ale tylko dlatego, że trzeba mieć nerwy ze stali, aby nią nie rzucić. Gdy autor setny raz odbiegał od tematu, perorował o Filipinach i wspaniałości tego miejsca, chciałam ją odłożyć i jej nie czytać. Jedyne co mnie przy niej trzymało to fakt, że o samych mordercach autor pisał ciekawie i miał niesamowitą wiedzę na ten temat.

Samych opisów zbrodni było jak na lekarstwo, a ja uwielbiam, kiedy mamy flaki i krew. Dobrze jednak to da się przeżyć. Jednak kiedy autor pisze, że ktoś jest głupi albo że kobieta, która koresponduje z mordercą powinna się leczyć psychicznie, bo zakochała się w nim, to coś mi tu zgrzyta. Moim zdaniem autorowi nie wypada pisać takich rzeczy! Fakt faktem, nie podał nazwiska, ale wciąż jest to personalny atak.

Całość zamyka niesamowita ilość przechwałek autora, który momentami wpada w samo zachwyt. Na domiar złego cięgle pojawia się zdanie „pisałem o tym w mojej poprzedniej książce”. Ja rozumiem, że autor ma obszerną wiedzę na ten temat, ale to robiło się nudne.

Ogólnie książka ma potencja. Gdyby więcej było faktycznych rozmów (a nie tylko pisania, że rozmawiało się z tym, albo z tym) i gdyby było więcej seryjnych morderców, a mniej przechwałek.

Podsumowując, książka totalnie mnie zawiodła. Czekałam na coś mrożącego krew w żyłach. Na rozmowy z mordercami, od których poczuję się nieswojo. A co dostałam? Książkę, w której autor przechwala się swoimi osiągnięciami, a morderców traktuje jako tło.