Schronisko recenzja

O tej książce jest bardzo głośno, a to dobrze, bo dobrych rzeczach warto, a nawet trzeba mówić.

Podczas turnieju szachowym na szczeblu ogólnokrajowym, trzynastoletnia Elissa zostaje porwana z parkingu samochodowego.
Budzi się w piwnicy, w opuszczonej chacie w głębi lasu. Poznaje rok młodszego Elijaha i liczy na jego pomoc, jednak chłopiec nie chce być znowu sam.

"Są na tej ziemi ludzie, którzy nie powinni po niej chodzić".

Na temat tej książki widziałam mnóstwo dobrych opinii i nie pozostaje mi nic innego jak przyłączyć się do chóru pochlebców.
To jedna z tych historii, które pochłaniają nas od pierwszych stron, a nawet pokusiłabym się o stwierdzenie, że od pierwszych zdań. Również rozłożenie wydarzeń w czasie, pomyślane zostało w taki sposób, by podkręcić atmosferę. Jest tu coś fascynującego i mrocznego zarazem, co nie pozwala na oderwanie się od lektury.

Historię poznajemy z perspektyw, kilkorga
bohaterów, których kreacja wywarła na mnie duże wrażenie. Elijah mimo swoich dwunastu lat jest bardzo inteligentnym dzieckiem, a przez swój sposób myślenia i wymowy zdaje się nie pasować do współczesnych czasów. Momentami zastanawiałam się w jakich latach doszło do zdarzeń. To szalenie intrygująca postać. Jest coś magicznego w jego sposobie narracji.
Sylwetkę Elissy przedstawiono w formie trzecioosobowej, co stwarza lekki dystans poznawczy i ujmuje odrobinę bliskości. W jej głowie nie ma miejsca na nic innego, niż szachy. No i ewentualnie randka z klasowym przystojniakiem 😉. Czy umiejętność logicznego myślenia oraz wrodzony intelekt pomogą jej przetrwać ten koszmar?
To nie najlepszy okres w życiu nadinspektor Mairéad MacCullagh, na to, by zająć się sprawą uprowadzonej dziewczynki, zwłaszcza że niebezpiecznie przypomina ona historię innego zaginięcia sprzed roku.

"Schronisko" to thriller, który wyróżnia się na tle innych książek tego gatunku, a już samo to zasługuje na uznanie. Nie jest sztampowy, ani broń Boże schematyczny, błyszczy niczym złoto na tle ozdóbek z tombaku.

Premiera 10/02/2021