W drogę! recenzja

„Czasem człowiek nie wie, czego chcę, do czasu, aż prawie to osiągnie”.

„W drogę” to kolejna już książka od Beth O’leary, którą czytałam i choć z pewnością nie nazwałabym jej złą książką, na tle poprzednich wychodzi najsłabiej. Dlaczego? Właściwie mój główny zarzut do niej to fakt, że momentami było po prostu nudno. W przeciwieństwie do Współlokatorów i Zamiany tym razem nie miałam takie poczucia, że szkoda mi odkładać lekturę na bok, a już sam fakt, że skończenie jej zajęło mi trzy dni, o czymś świadczy, bo zazwyczaj książkę czytam na raz.

„W drogę” to historia kilku bohaterów, choć jej głównymi postaciami są Addie i Dylana. Tych dwoje tworzyło kiedyś parę, jednak z niewyjaśnionego na początku powodu rozstali się i nie widzieli przez kilkanaście miesięcy. Pech, czy też pokrętny los sprawia, że przez stłuczkę samochodową, zmuszeni są spędzić wiele godzin w małym samochodzie, który ma ich dowieźć na ślub przyjaciółki.

Czy jednak może wyjść coś dobrego z wielogodzinnej podróży w gorącym samochodzie, zwłaszcza czy atmosfera pomiędzy współpasażerami jest tak gęsta, że można byłoby ją kroić nożem?

***

„W drogę” to ponad czterystustronicowa historia, którą poznajemy z perspektywy dwojga głównych bohaterów, dzięki czemu mamy doskonały wgląd w to, jak ich relacja tak naprawdę wyglądała. Cała historia jest podzielona na dziś i kiedyś, i zazwyczaj są to wymienne rozdziały, przez co dopiero pod koniec dowiadujemy się, co tak naprawdę stało się pomiędzy Dylanem i Addie.

Tak właściwie to rozwiązanie tej zagadki, było przeze mnie najbardziej wyczekiwaną rzeczą w tej książce. Ich relacja była bardzo dynamiczna. Bardzo szybko przeszli od namiętnego seksu, po miłość i bycie razem, aż do rozstania, ale dopiero z czasem dowiadujemy się, co takiego wydarzyło się po drodze, sprawiając, że dwójka ludzi, u których bardzo łatwo wyczuć to, że ciągle darzą się uczuciem, nie są razem.

Styl autorki bardzo lubię. Jej historię są lekkie i czyta się je z przyjemnością. Gdyby tą historię nieco skrócić i niektóre rzeczy pominąć, z pewnością ta historia tylko by na tym zyskała.

Mnie ogólnie książka się podobała, jednak nie wiem, czy na długo zapadnie mi w pamięci. Na pewno nie żałuje czasu z nią spędzonej, jednak jeśli jeszcze jesteście przed lekturą, radze nie nastawiać się na fajerwerki, bo wtedy myślę, że będzie łatwiej cieszyć się lekturą.