W drogę! recenzja

Przyznam, że choć książki Beth O'Leary zyskały w ostatnim czasie na popularności, "W drogę!" jest jedyną pozycją z jaką miałam styczność. Jest to romans, a raczej komedia romantyczna, której fabuła opiera się na podróży samochodem na ślub wspólnej przyjaciółki głównych bohaterów. My, czytelnicy, również przeżywamy swego rodzaju podróż, ponieważ aktualne wydarzenia przeplatane są retrospekcjami z dawnego życia Addie i Dylana.

Ich pierwsze spotkanie ma miejsce w upalne lato, w willi na południu Francji, w której Addie i jej siostra, Deb pracują jako dozorczynie. Uczucie między nią a Dylanem rozwija się w niesamowicie szybkim tempie. Autorka nie stroni od emocjonalnych opisów, lekki, wakacyjny romans kwitnie na kartach powieści. Jesteśmy świadkami przemiany ich beztroskiej z początku relacji i wydawać by się mogło, że wszystko idzie w dobrą stronę, ale czy faktycznie tak jest?
I znowu zostajemy przeniesieni do aktualnych wydarzeń - w skutek pechowej stłuczki w jednym aucie znajduje się aż pięcioro pasażerów, a każdy z nich posiada odmienną, nierzadko wybuchową osobowość i uprzedzenia. Jak Addie i Dylan zniosą swoją tak bliską obecność po zakończeniu burzliwego związku? Co tak naprawdę kieruje Marcusem i czy Deb rzeczywiście jest szczęśliwą singielką?
Przez całą podróż jesteśmy zaskakiwani niespodziewanymi zbiegami wydarzeń, zabawnymi dialogami między postaciami oraz (co najbardziej przypadło mi do gustu) tytułami piosenek puszczanych podczas jazdy. Jest to ciekawy zabieg, pomaga wczuć się w czytany tekst i jest swoistym dopełnieniem całej historii.
Nie należy zapominać, że "W drogę!" opowiada nie tylko o miłości, ale również o przyjaźni, a także - i przede wszystkim - o dorastaniu. Początkowo bohaterowie są ukazani w bardzo infantylny sposób. Większość z nich to lekkoduchy, nie czują się gotowi na dorosłe życie, topią emocje w używkach i płytkich relacjach. Ich przemiany w dojrzałych dorosłych, biorących odpowiedzialność za własne błędy możemy obserwować stopniowo, autorka opisuje więc coś, z czym mierzy się i może utożsamiać każdy młody człowiek.

Książka Beth O'Leary wywarła na mnie w miarę dobre wrażenie, choć nie jest to opowieść, do której chciałabym specjalnie wracać. Stanowi miłą lekturę, styl pisania jest lekki i przyjemny, ale w niektórych momentach, zwłaszcza pod koniec wydarzenia wydają mi się trochę naciągane. Podsumowując, fani romansów mogą znaleźć w niej coś dla siebie, jednak ja czuję pewien niedosyt i rozczarowanie, zwłaszcza, jeżeli chodzi o powód rozstania Addie i Dylana, który zostaje wyjawiony na końcu powieści, a przecież to właśnie on doprowadził do opisywanych wydarzeń.