Tam, gdzie rośnie czerwona paproć recenzja




W cieniu gór Ozark pełno jest legend, które mogą stać się prawdą. Modlitwy wypowiadane w okolicznych lasach zdają się być chętniej wysłuchiwane przez boga, a człowiek żyje wśród natury rozumiejąc jej język. W takim miejscu dorasta Billy — chłopiec, którego największym marzeniem jest posiadanie psów. Dwóch ogarów, z którymi mógłby chodzić na polowania na szopy. Jego rodzice są jednak zbyt biedni, by wysłuchać próśb syna. Całe szczęście chłopiec wyróżnia się siłą charakteru i nic nie może powstrzymać go przed spełnieniem swojego wielkiego marzenia.

„Tam, gdzie rośnie czerwona paproć" to wzruszająca historia o przyjaźni chłopca i jego psów. O ogromnej inteligencji zwierząt i wytrwałości, jakiej każdy z nas powinien się nauczyć. O szczęściu i smutku. O chwilach grozy, ale też radości. Powieść Wilsona Rowlsa pokazuje silne więzi między kochającymi się ludźmi i ogromne przywiązanie, jakie rodzi się między człowiekiem a zwierzęciem. Nikt w potrzebnie nie zostaje sam, choć niektóre sytuacje zdają się początkowo być bez wyjścia. Ze stron wybrzmiewaly kolejne oblicza pięknej i szczerej miłości, jakiej każdy w swoim życiu potrzebuje. Ogrzewało to moje serce i bez reszty pochłaniało.

Przyznam, że ilość śmierci mnie zaskoczyła — śmierci szopów oczywiście — ale choć momentami coś mogło wydać się brutalne, to trudno w ten sposób ocenić którąkolwiek sytuację. Ludzie polują na szopy, by zapewnić sobie pieniądze na życie, ale nie brak w nich litości dla tych zwierząt. Niektóre sceny — gdy ogary dopadały już swojej ofiary — dla człowieka o mojej wrażliwości były trudne, ale jednocześnie nie uderzały tak bardzo, jak bałam się, że będą. Trudno mi jednak przez to jednoznacznie ocenić, dla kogo jest to powieść. Sądziłam, że to raczej pozycja docelowo dla młodszego czytelnika, ale zdecydowanie lepiej sprawdzi się dla kogoś, kto już w życiu widział trochę więcej.

Jako że powieść powstała w 1961 roku należy spodziewać się nieprawidłowego żywienia zwierząt, ale oprócz tego drobnego mankamentu „Tam, gdzie rośnie czerwona paproć" mnie oczarowała. Długo jeszcze będę o niej myśleć i to jedynie z pozytywnymi emocjami w sercu.

tłum. Wiesław Marcysiak