Tam, gdzie rośnie czerwona paproć recenzja

Powieść Wilsona Rawlsa była bardzo popularna w Ameryce w latach 60, w których powstała. Biedny chłopiec ze wsi, z wielodzietnej rodziny, która nie może sobie na dużo pozwolić, ma marzenie, by posiadać dwa gończe psy. Faktycznie jego relacja z czworonogami jest wzruszająca. Od razu przypomniały mi się stare filmy familijne typu "Lassie, wróć!". Rzeczywistość w nich jest taka bajkowa, a zwierzęta nad wyraz mądre i prawie ludzkie. Oto dziecko spełnia swoje marzenia, stawia czoła przeciwnościom razem z psimi przyjaciółmi i przeżywa emocjonalne wzloty i upadki - typowy uwielbiany przez wielu motyw american dream.

Jeśli przeczytamy tę powieść powierzchownie, to otrzymamy niezłą przygodówkę dla chłopców. Nie można się nudzić. Jednak jeżeli zatrzymamy się na chwilę i zastanowimy nad tym, co czytamy, oczami wyobraźni zobaczymy 10-latka, który z dumą wiesza skóry upolowanych zwierząt na ścianie piwnicy, a jego psy są agresywne i żywią się cukierkami. Pomimo najszczerszych chęci, niektórych scen nie mogłam znieść, bo były tak brutalne. Gdyby to był horror, w którym od początku mam świadomość na co się piszę, to byłoby inaczej. Ta książka jest kierowana do młodych czytelników. Może kiedyś trzeba było być twardszym i polowania miały lepsze uzasadnienie, ale dzisiaj świat wygląda trochę inaczej.

Jeżeli już komuś mam polecić "Tam, gdzie rośnie czerwona paproć" to tylko starszej młodzieży albo dorosłym, którym nie przeszkadza taka tematyka. Niestety to historia nie na moją wrażliwość. Autor stara się z szacunkiem opisywać przyrodę i przygody bohatera, ale to wciąż młody chłopak, który z radością zabija w lesie zwierzęta.

Egzemplarz do recenzji otrzymałam od wydawnictwa.