Naturalna kolej rzeczy recenzja

Charlotte Wood była mi dotąd nieznaną pisarką, więc z wielkim zainteresowaniem sięgnęłam po jej krótką powieść, tak bardzo nagradzaną i chwaloną w ojczyźnie.

Yolanda budzi się w obcym miejscu, przypominającym więzienie. I nagle dostrzega jeszcze jedną dziewczynę, obie są otumanione narkotykami, ubrane w jednakowe staroświeckie stroje i wkrótce obie też, nie tylko stracą włosy, ale całą osobowość. Zostają tam na długo wraz z innymi łysymi dziewczynami, nie znając przyczyny tych tortur. Są bite, poniżane i zastraszane. Wydaje się, że nikt nie przejmuje się ich losem. Dlaczego tam się znalazły? I jak zakończy się ich własna walka o przetrwanie?

Czy Australijczycy nie czytają lepszych książek? Bo to – coś – co wypełzło z ręki Wood, nie nazwałabym nawet mianem powieści. Co to u diaska jest? Ani to ciekawe, ani pięknie napisane. Więc o co tyle hałasu? Czym się podniecać?! Na początku wydawało mi się, że nie jest tak źle, ale potem było jedynie gorzej, by dojść do krytycznego punktu. Z trudem wymęczyłam do końca. Czekałam – aż wreszcie - coś, zacznie się dziać. I nic na to nie poradzę, że nie mogłam przestać myśleć o flakach, tych wiecznie wypatroszonych bebechach, które zdawały się ciągnąć przez niemal całą historię.

Więc na pytanie, czy komuś bym poleciła taką ohydę w pięknym opakowaniu, odparłabym, że jedynie ludziom, których nienawidzę. Odstręczająca, nudna i bez satysfakcjonującego zakończenia. Pozostałam jedynie z wielkim znakiem zapytania w mojej głowie i „pulsującą” frustracją.