Utracone światło recenzja

UTRACONE ŚWIATŁO
Bożena Gałczyńska-Szurek
Replika

Z ogromną radością prezentuję Wam mój patronat, który swoją premierę ma właśnie dzisiaj.
"Utracone światło" to poruszająca powieść o tematyce okołoobozowej. Autorka, mieszkając w pobliżu dawnego obozu koncentracyjnego postanowiła zgłębić wiedzę na jego temat i napisać powieść obyczajową osadzoną w tamtejszych realiach.
Dobrze wiecie, że ta tematyka jest mi niezwykle bliska, a zostanie patronem takiej historii to dla mnie ogromne docenienie i wyróżnienie.
"Utracone światło" to historia oparta na kanwie niemieckiego obozu zagłady w Bełżcu, który nazywany jest obozem zapomnianym.
W 1942 roku przybywa do niego pierwszy transport Żydów z Lublina i Lwowa. Od tego momentu zaczyna się walka o życie z chorym i fanatycznym systemem.
Autorka zabiera nas do roku 2004 na spotkanie z rodziną Halickich, którzy wiodą pozornie zwyczajne życie w kamienicy która niejedno mogłaby opowiedzieć. Nestor rodu kryje tajemnice, która może zaważyć na całym życiu jego rodziny.
W tym samym czasie do Zamościa przyjeżdża Amerykanin tropiący oprawców ludności żydowskiej, którzy działali na terenie Roztocza w czasach okupacji hitlerowskiej.
Pewnego dnia ich drogi się krzyżują.
Czy skrywane tajemnice ujrzą światło dzienne? Co tak naprawdę wydarzyło się dziesiątki lat temu i kim jest chłopczyk z fotografii na tle getta?
"Utracone światło" to poruszająca powieść, która stawia przed czytelnikiem szereg pytań i próby odpowiedzi czy możemy oceniać ludzi, którzy musieli dokonywać trudnych wyborów w czasie wojny.
To historia człowieka, który musiał szybko podjąć decyzję, a z jej skutkami musiał mierzyć się całe swoje życie. Skrywane prawdy, ból, niewypowiedziany strach o jutro, a w tym wszystkim osoby mu najbliższe, które nie wiedząc nic z przeszłości nestora rodu żyją obok swoim życiem, miłością wnuczki do Żyda, nienawiścią jej matki do tej religii. Można zadać pytać co z tego wszystkiego wyniknie?
Historia wciąga od pierwszych stron. Autorka sprytnie manipuluje czytelnikiem zachęcając go, kusząc i powoli wciągając, by ten po kilkunastu stronach nie mógł wyplątać się z pajęczyny tajemnic.
Dodam, że rok w którym toczy się akcja powieści nie jest przypadkowy. Są to detale, które jeszcze bardziej pokazują, że autorka ma wiedzę na temat historii obozu w Bełżcu. Oparte na dokumentach autentyczne życie ludzi oraz miejsca to niebywały atut ten historii. Do tego ukazanie na przykładzie bohaterów relacji Polsko-żydowskich bardzo trafione i nadwyraz realne.
Książka autorki jest pewnego rodzaju upamiętnieniem żydowskiej społeczności Zamościa.

To piękna historia, którą polecam fanom literatury osadzonej w czasach II wojny światowej i tajemnic, które zostają odkrywanie po latach.