Utraceni recenzja

"- Tato?- jęknęła cicho Sandra. Klęczała na podłodze w kałuży krwi. Obok leżał nieruchomo jej ojciec. Martwe spojrzenie Wiktora Miltona zatrzymało się na wiszącym tuż nad nim srebrnym żyrandolu. Z otworu pośrodku jego czoła sączyła się krew. Sandra potrząsała martwym ciałem, prosząc ojca, by się do niej odezwał. Drżała, a po policzkach spływały jej rzęsiste łzy". Tak brzmią pierwsze zdania pierwszego tomu serii kryminalnej ECHO, w której poznajemy Sandrę - młoda, ambitną, nastawiona na cel dziennikarkę magazynu śledczego "Demaskacja" oraz Igora - właściciela Agencji Poszukiwań Osób Zaginionych "Echo". Ich życiowe doświadczenia - choć różne - to jednak w pewnym stopniu podobne łączą tę dwójkę bohaterów i zmuszają do skonfrontowania się z własną przeszłością. - "Czuła się tak, jakby funkcjonowała w dwóch rzeczywistościach jednocześnie, ale do żadnej nie przynależała w pełni. Zmuszała się do powrotu do świata, który znała, jednak coś wciąż ciągnęło ją ku mgle. Sandra bała się, że gdy odpuści, zatraci się i przestanie istnieć. A musiała istnieć..."

Książka "Utraceni" troszkę sobie poleżała u mnie na półce zanim po nią sięgnąłem. Ale gdy już to zrobiłem to... popłynąłem.

Autor tak dobrze utkał historię, że te wszystkie "pajęcze nitki" oplotły mnie i nie chciały wypuścić. Z każdą kolejną stroną czułem, że w niej tonę - "krzyczałem, wymachiwałem rękami i próbowałem się wznieść nad niepokojący mrok"... przegrałem.

Kilka godzin spędzonych z "Utraceni" pokazało mi ogrom cierpienia, jakie przeżywają ludzie - porwani - i ich rodziny. Silne emocje towarzyszyły mi przez cały czas, a drastyczne (bardzo realistycznie opisane) sceny wstrząsnęły mną, stąd zdecydowanie polecam tę książkę osobom o mocnych nerwach.

Czytając, nie skupiałem się na tym kto porwał i dlaczego?, lecz na emocjach jakie przeżywali bohaterowie próbując im choć trochę ulżyć w cierpieniu -"Jeśli widzisz, że osobie (...)rozpada się świat, musisz za wszelką cenę pomóc jej go poskładać. Sama nie będzie w stanie tego zrobić, bo nie myśli racjonalnie".

Książkę czytałem z zapartym tchem, mimo, że Autor porusza w niej ważne i trudne tematy.

Dobrze zbudowana fabuła, realistycznie pokazane problemy, dialogi często pełne emocji i bólu- to wszystko powoduje, że po tę książkę TRZEBA sięgnąć. Końcówka zaskakuje i... cóż pozostawiła mnie z pewnymi znakami zapytania, które mam nadzieję zostaną wyjaśnione w kolejnej części serii pt. "Zaginieni", której premiera już w najbliższą środę 9 lutego.

Marcelu Moss, nie wiem czy taki był Twój cel, ale... "zryłeś mi beret" tą historią - ona siedzi we mnie cały czas i pracuje... Mimo to dziękuję Tobie za "Utraceni"