Śpiączka recenzja

 Masterton tak buduje całą opowieść, że strach odwrócić się w którąkolwiek stronę, bo można by oczami wyobraźni przypadkiem trafić na kogoś z dziwnej społeczności Trinity. W odbiorze nie przeszkadza to, iż czytelnik od początku wie kim jest główny bohater. Zresztą będzie to jedyny znany nam element układanki - jego dane personalne - bo przecież tak naprawdę narracja na wstępie nie ujawnia, czy aby Michael nie ma czegoś na sumieniu. 
 Główny bohater walczący z amnezją powypadkową, mimo iż nie potrafi rozpoznać sam siebie w lustrze, zaczyna podejrzewać innych, nie tylko o okłamywanie go, ale jakąś zmowę. Podejrzewa, że nawet pani psycholog wcale nie chce, by sobie przypomniał własne życie sprzed wypadku, a jedynie przyswajał pewne fakty, które są mu przedstawiane przez rzekomą siostrę. Dzieją się różne, mniej lub bardziej, zaskakujące sytuacje, których tak naprawdę nikt mu nie tłumaczy. Rozmowy z mieszkańcami okolicy góry Shasta nic nie wyjaśniają, a wręcz przeciwnie, dają sygnały, że coś tu nie gra. I albo Michael ulega jakimś złudzeniom, albo doznał głębszego urazu mózgu niż zapewniają lekarze, albo... No właśnie. Co się tu dzieje?
 
 Dla mnie to dość logicznie skonstruowana historia, dzięki której można przenieść się z iście bajkową krainę wiecznie pokrytą śniegiem. Gdzie mieszkańcy żyją zamknięci we własnych domach, zachowują się specyficznie, mówią zagadkowo, a przede wszystkim nic nie jest tym, co z pozoru udaje.
 Nie zetkniemy się tu z krwistą historią, epatującą trupami, a zostaniemy poddani wizji otumaniania jednych poprzez budowanie fikcyjnej rzeczywistości na użytek reszty. Wywieranie wpływu na świadomość jednostki pozwala czasem organizować małe zamknięte społeczności. 
 "Śpiączka" zaczyna się jak horror, dalej wkracza na tory thrillera, dodatkowo ujawniając pierwiastki fantastyczne, dzięki czemu powstaje dość dobra opowieść. Jak najbardziej w stylu Mastertona.